Poezi nga Silvana Dhori Xhelaj
Unë kisha braktisur gjithçka,
tani kam imazhin me buzëqeshjen e brishtë..
Ishte njeri aq serioz sa dukej i rendomte.
Mendoja se nuk do të nxirrja asnjē fjalë
prej tij…
Por jo..
-Për entuziazmin ose pasionin ç’farë
mund të thoni??
-Ajo që bënte diferencën midis ne të
dyve se unë vërtetë kisha
vetëm pasion..
Ndërsa ajo…dashuri…
-Si e kujtoni tani atë psh: këtë moment??
Heshtje..vendos gishtin tregues mbi
mjekër dhe vazhdon..
-Ajo buzëqeshte, buzëqeshte
vazhdimisht, unë. Unë vetëm heshtja..
-Po si mund të qëndronit bashkë dy
njerëz “të kundërt,, ??
-Hëm,buzëqeshja ishte shkaku i
pasionit tim për të…
-Që do të thotē?
-E doja për atë, për pafajësinë e saj
fëmijërore… Ajo buzëqeshte dhe shpirti
im çelej…
-Po Atëherë përse u ndatë???
-Heshtja ,heshtja ime i vrau të gjitha…
Sa pikëllim sa lëndim më solli..
-Përse e latë të iki??
-Prap heshtja ajo ka faj,,ajo hynte në
shpirtin tim, në zemrën time..Por i kisha
braktisur të gjitha…Ajo më bënte të doja
të flisja por egoizmi nuk më linte…
Nuk i thash sa doja ti thoshja..
Nuk i thash kur ndihej e lumtur
dhe pëshpëriste:
-Më duaj kështu si jam kaq thjesht me
këtë bluzë pambuku veshur…
Heshtje..
-Duke mos dashur ti shkëpus
vëmendjen nuk fola,,prisja…
-Nuk i thash se edhe unë e doja kaq
thjesht, ashtu si ishte, për atê që ishte…
Se doja shumë më shumë me mënyrën time,
me pasionin tim të çmendur..
Por vetëm heshtja si tani…
Heshtje…
-Ju nuk bët asgjë për ta mbajtur???
-Unë? Një egoist nuk bën asgjë .Braktis
të gjitha, madje dhe buzëqeshjen e saj…
-E lënduat atë?? Apo vehten tuaj ???
-Kjo botë ka mijëra shkaqe të lëndosh
dhe të të lëndojnë…Unë hyra në shpirtin
e saj atëherë kur kisha humbur timin..
-Nuk ju kuptova??
-Ajo që na bashkoi,buzëqeshja,,ajo na ndau..
-Si???
-Po sepse në heshtjen time u fsheh
buzëqeshja e saj…
-Unë kisha braktisur gjithçka, tani kam
imazhin me buzëqeshjen e brishtë..
-Jeni penduar që e latë të shkoj??
-Unë? Nuk besova atë nuk e lash veten
time të thoshte ato që ndjente. Isha veç
një heshtje.. Heshtja është baraz me
errësirën në shpirt.. Ç’farë mund të shikoj
syri në errësirë,,kështu ajo iku. Iku se nuk e lash
të shihte brenda meje…
-Vazhdoj t’ju them jeni penduar??
-Pak rëndësi ka kjo ato që humba vlenin
shumë…
Jam penduar që nuk buzëqeshja me të,
bashkë .Por e humba,tani kam pranuar
faktin se jam unë shkaku i këtyre pasojave…
Por e desha e dua..
-T’ju them edhe diçka tjetër??
-Jo ..
-Shkurt, kaq shkurt sa nuk më doli asnjē
fjalē tjetêr…
U ngrit si me përtesë ,vështroi përreth
dhe duke u larguar foli…
-Mos harro të buzëqeshêsh,është një çelës që hap
gjithçka…Ajo është diferenca…
Mbylli portën pas vetes dhe humbi
në mbrëmjen e lagët… / KultPlus.com
