Xholind Muçi është 21 vjeç, ka lindur në Tiranë dhe prej 9 vitesh, trajnohet, kërcen dhe performon në shfaqje të ndryshme, si në Shqipëri ashtu dhe jashtë vendit, përfshirë Italinë, Spanjën, Turqinë, Kroacinë dhe Britaninë.
Pasioni për baletin ka nisur krejt rastësisht, ashtu siç ndodhin gjërat e bukura në jetë. Nga mosha 5-vjeçare deri në 12 vjeç, Xholindi është trajnuar për artin marcial karate. Por, gjithçka u ndërpre pasi ai pësoi një frakturë në këmbë.
Edhe pse i vogël, 7 vite qenë të mjaftueshme për të që ta dashuronte karatesë, po ndonjëherë gjërat nuk shkojnë ashtu siç i planifikon dhe do. Por, nëse dikur e quante veten të pafat për atë që i ndodhi, sot Xholindi mendon komplet të kundërtën, pasi ky “incident” e çoi drejt ëndrrrës, që është baleti.
“Me botën e baletit unë nuk kisha asnjë kontakt dëri në moshën 12-vjeçare. Por, aktiviteti fizik nuk mungonte që nga mosha 5-vjeçare ku unë trajnohesha për një tjetër art shumë të ndryshëm nga baleti. Për 7 vite nga mosha 5-vjeçare trajnohesha në artin marcial të karatesë. Por pas një frakture në kockën e fibulës, duke pare fleksibilitetin që kisha arritur të fitoja nëpërmjet karatese, prindërit më regjistruan në një shkollë private baleti”, rrëfen ai.
Pas regjistrimit në në shkollën e baletit, edhe pse nuk e pëlqente aq shumë, pa kuptuar si, Xholindi u dashurua pas asaj që bënte, dhe menjëherë pas mbarimit të mësimit në shkollën e përgjithshme, shkonte të ushtrohej me dy profesionistët Mimoza Bekteshi dhe Andrea Kokeri.
“Në fillim nuk e pëlqeja dhe as që e mendoja që do të bëhesha një balerin, por me kalimin e kohës duke kuptuar më mirë, një princ në “Swan Lake”, një pirat në “Le Corsaire” apo ndonjë gladiator në Colosseum, gjërat ndryshuan. Gjithashtu lirshmëria për të shprehur ndjenjat dhe impakti që kishte muzika klasike tek unë, e forcoi edhe më shumë lidhjen time me baletin duke krijuar pasionin që me shtyu të zgjidhja këtë karrierë”, tha ai për abcnews.al.
Përkushtimi i madh dhe pasioni, në moshën 17-vjeçare, Resmi Malko, një profesor në Central School of Ballet, pas një ore mësimi në sallën ku ushtrohej në Tiranë, vendosi që ta sugjeronte te bordi i shkollës në Londër.
Një vit më vonë e ftuan në shkollë vere dhe po ashtu i ofruan bursë të plotë studimi. Pas mbarimit të gjimnazit, në moshën 19-vjeçare, Xholindi u largua nga Shqipëria për të nisur një rrugëtim të gjatë të shoqëruar me aventura dhe sfida.
Gjatë periudhës së qëndrimit jashtë vendit, ai ka realizuar performanca të shumta që e kanë ndihmuar të rritet profesionalisht, duke prekur skena të mëdha.
“Performancat e realizuara kanë qenë të shumta duke qenë se në Tiranë me “International Dance Academy Albania” performonim rreth 2-3 herë në vit në koncerte të mëdha në skenën e Teatrit të Operas dhe Pallatit të Kongreseve. Rolet principale kanë qenë të shumta në balet si Giselle, Bayadere, The Sleeping Beauty, Swan Lake, La fille mal gardée, Pharaoh’s Daughter, Le Corsaire dhe gjithashtu role në valle folklorike të karakterit vendas dhe të huaj.
Po ashtu me role principale jam përfaqësuar edhe në Britani me Ballet Central Company gjatë këtij viti në skenat e Queen’s Theatre Hornchurch, The Core at Corby, The Hawth Crawley, Birmingham, Britten Theatre London etj, në rolet e Lakendem në “Le Corsaire” dhe rolin e James ne “Highland Fling” ku kam punuar me stafin e Matthew Bourne’s New Adventures, një nga kompanite më të mëdha dhe të vlerësuara në Mbretërinë e Bashkuar”, tha Xholindi, i cili pavarësisht këtyre arritjeve, sërisht synon më lart.
Ëndrra e tij më e madhe është të bëhet pjesë e kompanisë Matthew Bourne’s New Adventures, pasi kjo kompani ka një stil të veçantë duke i dhënë më shumë përparësi performimit emocional dhe duke krijuar një impakt direkt në ndjenjat dhe emocionet e audiences. Gjithashtu dhe performimi në musicals në teatrot e West End mbetet një ëndërr për të, që me siguri do të realizohet pasi Xholindi është nga ata djem që punojnë pa reshtur dhe me pasion.
Për të qenë i sukseshëm në botën e baletit duhet të kesh pasion që tejkalon çdo gjë dhe kurrë të mos jesh i kënaqur nga punë që bën. Duke pasur këto dy elemente, thotë Xholindi, balerini arrin të ketë progres në teknikë, muzikalitet dhe interpretim.
Xholindi është shembulli i një të riu që të bën të besosh se ëndrrat realizohen. Mbase në botë, por realizohen. Dhe ne duhet t’i tregojmë për të frymëzuar brezin e balerinëve të ardhshëm./abcnews.al / KultPlus.com
Historitë e jashtëzakonshme të suksesit jo çdo herë fillojnë në rrugët e lehta nëpër të cilat përballë ecjes nuk ke pengesa. Ndonjëherë pikërisht rrugët më të vështira, ato të cilat të hedhin sa në një skaj në tjetrin, janë rrugë në të cilat ndërtohet e ardhmja. E pikërisht e tillë është edhe historia e sopranos, Elbenita Kajtazi, dikur vajzës së vogël që shiste qumësht në lagje, kurse sot gruas, zëri i së cilës ka pushtuar teatrot ndërkombëtare.
Sikurse në çdo vit tjetër, edhe këtë herë KultPlus, Ditën e Gruas e shënoi pikërisht me rrëfimin e jetës, fëmijërisë, sfidave, por edhe magjinë e majës së suksesit, të sopranos Elbenita Kajtazi, shkruan KultPlus.
Nën moderimin e gazetares Xhemile Hysenaj, sopranoja Kajtazi me një modesti të jashtëzakonshme dhe një oratori për lakmi, nisi të shpaloste kujtimet e fëmijërisë, tregoi se si kur ishte fëmijë, ruante lopën, dashurinë ndaj së cilës nuk hezitonte ta shprehte. Madje ajo rrëfeu edhe kohën kur për të ndihmuar familjen, rrugët e lagjes ku banonte i kishte shfrytëzuar si vendin ku qumështin e lopës, të cilës i kishte vënë dhe emër, e shiste.
“Pas luftës, nga shtëpia e madhe ku jetonim së bashku me axhallarët, tashmë jetonim ndaras, dhe si në çdo familje tjetër ishte bërë edhe ndarja e gjërave. Ne gëzuam një nga dy lopët e familjes. Unë e kam dashur shumë atë lopë, aq sa s’mund ta përshkruaj me fjalë, Larukë i kam thënë. Me të kam shkuar në arat e fshatit. Qumështin të cilin nëna e merrte nga lopa unë e kam shitur në lagje dhe për këtë jam shumë krenare”, kujton kështu Kajtazi një pjesë nga fëmijëria e saj.
Sopranoja thekson rrugët që bënte së bashku me lopën e familjes, nga shtëpia tek arat, kalonin edhe përmes qytetit ku ajo shpesh herë takohej me nxënësit e tjerë të shkollës, të cilët pa hezituar e përqeshin faktin që ajo kujdesej për lopën. “Mua s’më ka interesuar edhe aq shumë kjo sepse unë e kam dashur lopën time aq shumë sa fjalët e tyre nuk më lëndonin”, vazhdoi rrëfimin e saj me përplot nostalgji e komplekset nuk kishin vend te kjo artiste e madhe.
Meqë ky event po mbahej pikërisht në Ditën Ndërkombëtare të Gruas, Kajtazi kishte vendosur që në rrëfimin e jetës së saj të ndalej tek tri gratë që ja ndryshuan përgjithmonë rrjedhën e jetës.
Nëna ishte udhërrëfyesi i parë në jetën e saj. Duke e drejtuar atë vetëm drejt shkollimit, dhe insistimi i saj që Elbenita t’i ndjek ëndrrat, kishin qenë forca e parë që asaj i dhanë guxim për të provuar çdo sfidë.
Andaj, Kajtazi nuk rresht së përmenduri përkrahjen e madhe që ka marrë qysh si fëmijë nga nëna e saj. Ajo thotë se ndihet krenare për faktin se nëna e ka shtyrë gjithmonë atë dhe gashtë motrat e saj drejt shkollimit, pavarësisht kushteve të vështira në të cilën gjendej familja. Dhe pikërisht nëpërmjet kësaj shtytjeje të vazhdueshme, Elbenita Kajtazi hodhi hapat e parë drejt një karriere të suksesshme në muzikë. Fillimisht ajo përfundoi shkollën e mesme të muzikës në qytetin ku kishte lindur. Për të udhëtuar më pas drejt Prishtinës dhe për të zënë vendin e saj në Fakultetin e Arteve në kryeqytet.
Por, edhe ardhja në kryeqytet nuk ishte e lehtë. Kajtazi tregon se si për të vazhduar studimet dhe për të ja lehtësuar sado pak familjes barrën, ajo kishte filluar punën në një dyqan të rrobave.
“Në muajin e parë kur kam ardhë në Prishtinë, babai më ka ndihmuar duke më dhënë paratë e nevojshme për pagesën e konviktit dhe mensës dhe kjo ishte shuma që unë kisha për tërë muajin. Ka pasur raste kur s’kam shkuar në mense për shkak të ligjëratave të vonshme dhe kështu kam qëndruar dhe pa bukë. Por, pas një muaji kisha gjetur një punë në një butik, ku punova diku rreth një muaj e gjysmë”, deklaroi Kajtazi.
Kajtazi kujton edhe një nga ditët në këtë punë ku edhe kishte takuar një nga profesorët e saj, të cilit disa herë i kishte munguar në orën e mësimit. Teksa flet për të, Elbenita tregon se si ai i kishte kërkuar që ta linte punën ngase ai do të bënte të pamundurën që Elbenitës t’i siguroi një vend në Filharmoninë e Kosovës, ngase ajo posedonte një zë e talent të jashtëzakonshëm.
Pranimi në Filharmoninë e Kosovës dhe përfundimi me sukses i studimeve shënon ëndrrën e çdo prindi për fëmijën e tyre, njëlloj sikurse edhe për prindërit e Elbenitës. Por, ëndrrat e sopranos nuk ndaleshin këtu, ajo synonte të arrinte më tepër, të ndërtonte karrierën e saj jashtë kufijve të vendit.
Elbenita tregon se si në atë kohë gjendej përballë një dëshpërimi ngase kishte marrë një refuzim nga një këngëtar i famshëm shqiptar, dhe madje kishte menduar që të ndryshonte profesionin dhe të bëhej avokate. Por, ishte pikërisht intervista e Ermonela Jahos në njërin nga televizionet shqiptare, që Elbenitës i dha guximin t’i shkruaj asaj dhe t’i kërkoj ndihmë.
“E kam marrë telefonin dhe po i shkruaj në Facebook me një mesazh shumë të gjatë, ja dërgova disa video, duke i shpjeguar se nuk po i kërkoj t’më nxjerrë nga Kosova, por thjeshtë të më tregoj se sa vlejë. Ermonela ma ka kthyer mesazhin brenda dy minutave dhe më ka thënë se ngase i pëlqen zëri im ajo dëshiron të më ndihmoj”, tregon kështu me përplot emocione sopranoja, e ku nuk i munguan as lotët.
Këtë bisedë që ajo e bëri me Ermonelën, e konsideron si një nga bisedat që i ka ndryshuar jetën më së shumti dhe për të mirë. Tutje ajo shpjegon dhe takimin e saj të parë me Ermonelën dhe këngën që ka kënduar për të.
“Ermonela Jaho më ka dhënë një qafore me zemër dhe ka thënë që zemra e saj do jetë gjithmonë me mua”, rrëfen tutje Kajtazi.
Ishte Ermonela ajo që e ndihmoj Elbenitën që të konkurroj në një garë në Itali. Teksa rrëfen peripecitë e këtij rrugëtimi, ajo thotë se kur kujton këtë kohë, e mendon veten mjaft të guximshme sepse duhet guxim të shkosh nga një vend ku nuk ka as sallë të operës, në një garë ku marrin pjesë artistë nga e gjithë bota.
“Kam shkuar tre herë në atë garë, deri sa kam zënë vendin e parë”, thotë Kajtazi duke na dëshmuar për këmbëngulësinë e saj drejt suksesit.
Por, ndryshimi më i madh në jetën e Elbenitës ende nuk kishte ndodhur, ngase ditët e kaluara në Amerikë, kur kishe shkuar të përfaqësonte Kosovën, i dhanë kahje tjetër jetës së saj. Kajtazi tregon se si kishte menduar të mos largohej nga Amerika, të qëndronte atje dhe të bënte një ndryshim në jetën e saj, duke lënë pas familjen, nënë babin, por edhe Ardianin, që tashmë është edhe bashkëshorti i saj.
“Në Amerikë takova regjisoren Vera Kalabria ku në njërën nga ditët teksa qëndronim bashkë në kamp i thashë se kam vendosur që të mos kthehem në atdhe por të qëndroj në Amerikë, në atë kohë kisha një ambicie të madhe por një pjekuri shumë të vogël. Ishte Vera ajo që më këshilloi që të kthehesha në Kosovë, duke premtuar se në momentin që unë do marr shengen vizën ajo do më ndihmonte”.
Duke qenë një vajzë luftarake, Kajtazit nuk ju deshën më shumë se një muaj që të siguronte vizën dhe t’i shkruante Verës, gruas së tretë në jetën e saj që i dha shtysën e fundit ndoshta për nisjen e një karriere të suksesshme. Ajo tregoi me përplot emocione teksa e shpjegonte edhe me duar reagimin befasues që kishte marrë nga Vera Kalabria.
Fillimisht Kajtazi kishte shkuar në Vjenë ngase aty kishte dhe familjarë të saj, ku dhe fitoi bursë studimi që në audicionin e parë, por për shkak të kushteve jo të mira ekonomike ajo duhej ta refuzonte atë.
Një gjë e tillë nuk ndali dot shpirtin luftarak dhe kërkues të Elbenitës, me ndihmën e Verës ajo udhëton për në München, ku do të mbante audicion në teatrin e këtij qyteti.
“Kur shkova në München drejt e në audicion me pantallona dhe atlete, teksa teatri ishte aq i madh dhe po aq i bukur”, rrëfen sopranoja.
Teatri i Münchenit kishte pranuar pa hezitim që Elbenitën ta bënte pjesë të ekipës së vet, mirëpo pikërisht itendanti i atij teatri, që e kishte përkrahur Kajtazin që në momentin kur kishte hyrë brenda e kishte udhëzuar që të mos pranonte një gjë të tillë sepse më pas do të kishte një karrierë të shkurtër operistike duke i siguruar asaj një tjetër audicion në Operën Gjermane të Berlinit. Madje ai i kishte ndihmuar edhe me pagesën e rrugës duke i lënë dhe një letër në të cilën i uronte fat.
Shkuarja në Berlin e takoi prapë Elbenitën me Verën ku këtë herë i kishte ndihmuar sopranos që në audicion të mos shkonte e veshur me pantallona siç kishte bërë deri atëherë. Dhe nga këtu fillon dhe karriera e saj e suksesshme në botën e operës ngase ajo tashmë ishte pranuar në Operën Gjermane të Berlinit.
Kajtazi madje tregon se si në provën e parë kishte shkuar dhjetë minuta me vonesë, e të cilën e konsideron si një nga mësimet më të mëdha të jetës sepse nga ajo ditë ajo kishte mësuar kulturën e të arriturit me kohë në prova.
Kajtazi rrëfen edhe për paraqitjen e saj të parë në skenën e operës, emocionet por dhe frikën që ka përjetuar, ngase për të ishte hera e parë që luante në një skenë aq të madhe e me një publik aq të madh. Ajo e konsideron shumë të rëndësishme faktin që pavarësisht hezitimeve të saja se nuk kishte arritur të luante si duhej në shfaqje, ishte pikërisht regjisorja ajo që e kishte frymëzuar dhe bërë më të fortë e duke e vënë në pah punën e mirë që kishte bërë.
Në mbrëmjen e organizuar nga KultPlus, Elbenita i kishte të pranishëm edhe familjarët, por një gjë të tillë nuk i has shpesh ta përjetojë edhe në skenat ndërkombëtare.
Shkaku i vizave, familjarët e saj rrallë kanë qenë të pranishëm, por që pjesërisht ata kanë arritur të shohin shfaqje të Elbenitës në skenat ndërkombëtare e ky për të mbetet një emocion i veçantë.
Kajtazi, përkundër suksesit, një bashkëpunim të mirë vazhdon ta mbajë me Filharmoninë e Kosovës dhe festivalet klasike në vendin tonë. Sopranoja tregoi se nuk përjashton mundësinë e mbajtjes së një koncerti në Kosovës së shpejti, mirëpo që sipas saj ende nuk ka ndonjë gjë definitive në këtë aspekt ngase akoma janë në bisedime e sipër.
Krejt në fund të këtij rrëfimi inspirues, ishte edhe publiku ai i cili me pyetjet e tyre u interesuan më tepër edhe për faktin nëse Elbenita ka mirësinë dhe vullnetin që tu ndihmonte studentëve, njëjtë si Ermonela që i kishte ndihmuar asaj dhe publiku vetëm sa e kuptoi që Elbenita tashmë e kishte bërë një gjë të tillë e do të vazhdonte ta bënte sa herë që të kishte mundësi.
Të pranishmit, të emocionuar pafund nga ky rrëfim, pas përfundimit të ngjarjes, e takuan nga afër Elbenitën duke e përgëzuar për guximin e ku nuk mungonin as fotografitë e shumta. / KultPlus.com
