Poezi nga Heinrich Heine
Të dy duheshin, por asnjëri
s’donte tjetrit t’ia rrefejë vërtet;
Ata kaq armiqësisht këqyreshin
Dhe nga dashuria sa s’vdisnin krejt.
Në fund u ndanë dhe njeri-tjetrin
Vec në ëndrra herë pas here shihnin;
Ata qëmoti kishin vdekur
Dhe zor të ngjajë që këtë e dinin.
Shqipëroi: Synim Selimi/ KultPlus.com
William Ernest Henley
Përktheu nga Synim Selimi
Invictus
Prej natës që m’mbulon mu,
Zi skutë më skutë si pus shkepun,
Falënderoj cilëtdo zota mund t’jenë diku
Për shpirtin tem të paepun.
Në zapin e ardhun t’rrethanave
S’jam dridhë as zashëm s’kam kajtë.
Nën goditjet e orëve e të zanave
Jam kryepërgjakun, por kryenaltë.
Matanë këtij veni t’zemërimit e lotëve
S’përhihet gja pos tmerrit t’nemun,
Edhe prapëseprapë kërcënimi i moteve
M’gjen edhe ka me m’gjetë sypatremun.
Sa e ngushtë porta s’ka ransi,
Me dënime sa asht dorëshkrimi plot,
Fatit tem mjeshtrinë veç unë ia di,
Për shpirtit tem veç unë jam zot./ KultPlus.com
