Poezi nga Billy Collins (2001)
thonë se të vdekurit na vështrojnë përherë nga lart,
ndërsa mbathim këpucët ose lyejmë një copë bukë me gjalpë,
na vështrojnë nga fundet e qelqta të anijeve qiellore
tek u mëshojnë rremave me ngadalësi nëpër amshim.
na i vështrojnë tepet e kokave që lëvizin poshtë në tokë
dhe kur shtrihemi në ndonjë livadh ose divan,
mbase të dehur nga shushurima e një pasditeje të ngrohtë,
ata kujtojnë se ua drejtojmë shikimin,
gjë që i shtyn t’i pushojnë rremat dhe të heshtin
e të presin, sikur prindër, derisa t’i mbyllim sytë.
Përktheu: Plator Gashi / KultPlus.com
