Poezi nga Roald Dahl
Përktheu: Edon Qesari
Kuptuam diçka me shumë rëndësi,
meqë jemi duke folur për fëmijë,
se nuk duhet kurrë, kurrë, t’i mbani
rreth e rrotull atij dreq ekrani.
Edhe më mirë, madje, do të jetë
ta fiknit fare atë aparat të metë.
…
Rrinë e shohin, shohin e rrinë prap’
derisa mendjen ua bën fare çorap,
derisa ata meken komplet pas tij
derisa i budalleps ai kazani kobzi.
E dimë, e dimë se fre veç ai u vë,
t’i hipin dritares patjetër që s’i lë,
nuk grinden e as bëjnë shamatë
ju lënë juve që të gatuani rehat,
apo enët të lani me ndonjë rast –
Po vallë, jeni ndalur veç për një çast,
ujin në zjarr ndonjëherë a e keni vën’
kolopuçëve tuaj a e dini ç’u bën?
Gjithë ndjesitë e tyre i bën gropë,
përfytyrimin ua çon mish për top!
Trurin ua përdhos, mendjen ua merr,
e trash një fëmijë, vështrimin ia err.
Ai më s’e dallon se ç‘është e vërteta,
se ku soset trilli dhe ku nis vetë jeta.
Porsi djath i prishur, trurin ia tharton,
fuqinë e mendimit krejt ia ngurtëson
Nuk mendon më, ai veç shikon!/ KultPlus.com
