Zigmund Frojdi, neurologu themelues i psikanalizës, ende një nga degët më të rëndësishme të psikologjisë, lindi në 6 maj, 164 vjet më parë në Freiberg. Gjatë karrierës së gjatë, Frojdi zhvilloi teorinë filozofike dhe shkencore, që proceset e pavetëdijshme psikologjike ndikojnë katërcipërisht në mendime, sjellje dhe ndërveprimet midis njerëzve.
Kur të mbarojë e gjithë kjo, si mund të shërohet një plagë kaq e thellë? Për ta kuptuar më mirë situatën mbështetemi në mendimin e Sigmund Frojdit, i cili, sot celebron ditëlindjen.
Tronditjet për shkak të luftës ose ngjarjeve shkatërrimtare, siç janë sulmet terroriste, katastrofat, ose në rastin tonë një pandemi, sot përcaktohen si forma të stresit post-traumatik. Këtë klasifikim ia kemi borxh babait të psikanalizës Zigmund Frojd, i cili, në vitet e pas luftës studioi neurozat e veteranëve të luftës. Kemi të bëjmë me një temë delikate, e cila në dritën e ngjarjeve të fundit, shtron pyetje dramatike në lidhje me transformimet që shkakton trauma tek ata që preken prej saj.
Mbi të gjitha, nëse mendojmë për zonat më të prekura nga virusi, ku një valë dhembjeje dhe dhimbje goditi brenda disa javësh. Mendojmë për atë procesion të arkivoleve që dilnin nga qytetet me automjete ushtarake. Ose për të gjitha ata që me javë të tëra kanë punuar pa u lodhur në spitale, në laboratorë, në morgje, në një garë kundër kohës, që la gjurmë në fytyrat e tyre të lodhura dhe, ndonjëherë, pothuajse të nënshtruar. Këto imazhe e kanë gdhendur veten në histori dhe nuk do të na hiqen nga mendja për një kohë të gjatë. Si do të transformohemi nga e gjithë kjo? Si do të shërohet një plagë kaq e thellë? Për ta kuptuar më mirë, mbështetemi në mendimin e Zigmund Frojdit.
Cilat janë pasojat e traumës në psikikë
Lufta, si pandemia e ditëve të sotme, kishte vënë në dyshim identitetin psikologjik të njerëzve që derdheshin në frontin e betejës. Në letrat dhe fletoret e ushtarëve shpesh dilte në plan të parë, që kur të mbaronte lufta njerëzit nuk do të ishin më kurrë të njëjtë. Në të vërtetë, lufta nuk kishte mbaruar ende, kur psikanalistët, në një kongres të mbajtur në Budapest në shtator 1918, tashmë po diskutonin një problem mjekësor që ishte shfaqur duke trajtuar ushtarë të frontit: neurozën e luftës. Në të njëjtën mënyrë, sot ne pyesim veten se si do të ndryshojë bota, pasi të gjitha këto të kenë mbaruar. Por gjithashtu, si do të kemi ndryshuar ne, zakonet tona, konceptimin tonë për jetën. Ka nga ata që shikojnë në damarët e së ardhmes një revolucion të vogël dhe të dëshiruar në mënyrën se si do ta jetojmë jetën, më cinikët, nga ana tjetër, argumentojnë se asgjë nuk do të ndryshojë dhe se, në të vërtetë, ndoshta ne do të përkeqësohemi akoma më shumë. /Konica.al
Ekziston një konflikt paraprirës brenda secilit prej nesh
Zigmund Frojdi la disa vlerësime të rëndësishme në parathënien e “Psikanaliza e neurozave të luftës”. Neurozat e luftës janë neuroza traumatike, të lehtësuara nga një konflikt para-ekzistues në Unin. Në gjendjen traumatike të luftës, Egoja ndien një rrezik për vetveten, të shkaktuar nga një Ego e re, e cila e vendos atë përpara vdekjes. Uni mbrohet nga ky armik i brendshëm, duke u strehuar në një neurozë traumatike.
Të jetosh si në llogore
Mos ishte vallë vetëm frika nga vdekja që shkaktoi neurozën? Shumë dëshmi të lëna nga ushtarët në fronte të ndryshme flasin qartë: llogoret ishin hapësira të kufizuara, të ngushta, por ato ishin edhe vendi i vetëm, në të cilin mund të ndjeheshin pak më të sigurt. Pak a shumë siç janë shtëpitë tona në këtë periudhë. Nganjëherë të perceptuar si të vogla dhe mbytëse, ato janë gjithashtu streha jonë nga virusi, nga frika e infektimit dhe vdekja. Në këtë kuptim, llogorja bëhet një botë në vetvete: jeta e përditshme kthehet përmbys, ndjenja e kohës dobësohet në pritje, duke ia lënë vendin ditës dhe natës. Kështu, llogorja bëhet bota e vetme e mundshme dhe frika për të dalë jashtë, duke u ekspozuar ndaj kërcënimeve që jetojnë jashtë saj, bëhet më e mprehtë me kalimin e kohës. A nuk është shembulli i asaj që ne po përjetojmë? /Konica.al /KultPlus.com