Poezi nga Bujar Meholli
Muzg vjeshtor, sa madhështor që je ti!
Më kredh vështrimin në horizontet e përflakura,
në hapësirat e pafundme qiellore. Ç’dëlirësi!
kur dëgjoj meloditë magjepsëse të tejzgjatura…
Nën dritat e zbehta kuqaloshe të dhomës sonë,
hamë darkën, sodisim pikturat sensuale në mur,
gjerbim kafetë, në mbrëmje vonë,
dhe unë ia them një serenade si trubadur…
E dashur, endacakja hënë nga lart na vështron,
dhe zbret fare lehtë, në tonën dritare,
shijon parfumin tënd që e adhuron,
siç adhuron qiejt, dhe hapësirat e pafundme detare… /KultPlus