Ky është një tregim tjetër i shkruar nga një grua shqiptare. Rina është një shkrimtare nga Kosova që aktualisht po punon në autobiografinë e saj

Shkruan: Mirja Lasko

Këtë tekst do të doja t’ia kushtoja të gjitha grave dhe vajzave që janë ose kanë qenë viktima në një lidhje ose martesë – Rina Tahiraj

Kur isha në një situatë që ndoshta shumë prej jush janë tani, unë zgjodha të mbaj gjithçka për vete. Unë isha diskrete dhe pikturova një “fotografi të lumtur” të lidhjes në të cilën isha.

Me dëshirën time për të mos i treguar askujt, unë madje u kërkova prindërve të mi të mbanin sekretin tim në lidhje me “ngjarjen e çarçafit” (kontrollimi për gjak në çarçafë). As vëllezërit e motrat e mi ose dikush tjetër në familjen tonë të gjerë nuk kishin ide se për çfarë kisha qenë viktimë.

Ende sot prindërit dhe vëllezërit e motrat e mi nuk dinë as 30% të asaj që kam kaluar në të vërtetë. Gjatë asaj kohe, më vinte turp. Mendova se të gjithë do të qeshnin me mua. Mendova se njerëzit nuk do të më besonin.

Ai më manipuloi për të besuar se ishte ai që kishte gjithmonë të drejtë duke më qortuar me traditat e vjetra. Kjo rezultoi që unë të kisha frikë se askush nuk do të merrte anën time nëse u tregoja njerëzve të vërtetën.

Nuk doja që njerëzit të dinin se kisha përjetuar diçka që as vetë nuk e kisha dëgjuar kurrë. Duke parë njerëzit e tjerë që ishin të lumtur në lidhjet e tyre, nuk doja që të tjerët të dinin se isha e pakënaqur.

Nata e martesës ishte fillimi i makthit tim më të keq. Ishte fillimi i diçkaje që do të bëhej burgu im i errët. Më dukej sikur muret po mbylleshin dhe mushkëritë e mia po ulërinin për ajër.

U desh më pak se një minutë që ai të përmbushte atë që pashë si një provë për të zbuluar të vërtetën rreth virgjërisë sime. Fytyra e tij ishte e paharrueshme, e mbaj mend si dje. Si më shikonte sikur të isha e padobishme.

U përpoqa me dëshpërim shumë herë t’i shpjegoja atij se ai e kishte gabim që unë nuk isha e virgjër. Por ai nuk pranoi të dëgjonte dhe vazhdonte të më quante fjalë mizore, duke më quajtur prostitutë.

Kur ai doli me zemërim nga dhoma e gjumit, unë nuk mund të mendoja për asgjë tjetër përveç se si ai mund ta ma bënte mua këtë. Nuk kuptova asgjë, kur u akuzova se i solla turp pjesës së tij të familjes.

Unë u akuzova se nuk kam përmbushur atë që një grua e nderuar duhet të bëjë gjatë natës së dasmës. Nuk e kam idenë se kur më zuri gjumi, por jam e sigurt se nuk bëra më shumë se disa orë gjumë para se vjehrra ime të më zgjonte në 5.30 të nesërmen në mëngjes.

Unë vura re drejtpërdrejt përmes shprehjes së saj të fytyrës që ai tashmë i kishte treguar familjes së tij për natën e martesës. Ajo më shikoi me urrejtje në sytë e saj.

Por mënyra se si ndjehesha ishte krejtësisht jointeresante për secilin prej tyre. Gjatë gjithë ditës u ndjeva plotësisht e zbrazët nga jeta. Thjesht doja të zhdukesha nga atje.

Kjo ishte e njëjta ditë kur gratë nga familja e burrit tim u ftuan të më shihnin duke shfaqur kostume kombëtare dhe fustane të gjata të veshur me take të larta.

Të shtiresha me një buzëqeshje ishte gjëja më e mirë që mund të bëja për të fshehur dhimbjen para më shumë se 20 grave të ulura aty duke diskutuar martesën ndërsa unë u shërbeja atyre kafe.

E mbaj mend se sa e frikësuar isha, ndërsa vishja takat e larta të parehatshme, se do të rrëzohesha dhe do të bie tabaku me 10 filxhanë kafe.

Unë gjithashtu e kujtoj atë ditë si jashtëzakonisht të dhimbshme në zemrën time dhe se si dukej se dita nuk do të mbaronte kurrë. U habita se si askush në familjen e burrit tim nuk tregoi ndonjë ndjenjë apo dhembshuri për mua. Unë do t’u bindesha urdhrave si një e sapoardhur në familje.

Pas shumë ditësh konflikti midis familjes sime dhe tij, unë zgjodha ta fal atë për akuzat e tij të rreme dhe të vazhdoja. Dashuria që ndjeva për të ishte arsye e mjaftueshme për ta falur, edhe nëse në të vërtetë ishte e pafalshme.

Doli se ishte gabimi më i madh i jetës sime, sepse ai kurrë nuk kërkoi falje ose pranoi se ishte ai që bëri gabim. Ai vetëm më tregoi se ishte i gatshëm të vazhdonte lidhjen me mua.

Ajo që unë nuk e dija në atë kohë ishte se ai kurrë nuk do të hiqte dorë nga akuzat e tij të paarsyeshme dhe as nga mentaliteti i tij që i dha idenë se ai mund të vërtetonte virgjërinë e një gruaje duke parë nëse ajo rrjedh gjak apo jo.

Që nga dita kur unë hodha këmbën në shtëpinë e tyre më dukej sikur isha e mallkuar. Asnjë ditë nuk arrita të gjej paqe.

Kështu që, kur lexoj postime si ato që Mirja Lakso po poston, unë qaj çdo herë. Sepse unë mund ta ndiej secilin dhe çdo emocion sikur të ishte i imi.

Unë gjithmonë kam qenë e ndjeshme dhe e keqe në fshehjen e emocioneve të mia, por jeta më ka bërë edhe më të ndjeshme pasi ndonjëherë më kujtohen ndjenjat e vjetra që do të qëndrojnë brenda meje përgjithmonë.

Pra, në vend që të shkoni kundër Mirjas, e cila po përdor kohën e saj të çmuar për të krijuar ndryshime, lavdërojeni atë që përpiqet të bëjë diçka që mund të parandalojë që vajzat ose vajzat tuaja të ardhshme të përfundojnë në një lidhje si e imja.

Unë jam ulur këtu duke menduar se çfarë lloj mjetesh përdorin këto gra për të matur të vërtetën në ato që shkruan Mirja.

Po mendoj se si gratë mund ta gjejnë në vetvete që të akuzojnë përvojat e një gruaje tjetër si të rreme.

Fatkeqësisht nuk mund të arrij në një përfundim tjetër ose ta interpretoj ndryshe, sesa që disa prej nesh jemi shumë krenarë që jemi shqiptarë, për të pranuar se mentaliteti i lashtë ekziston akoma dhe përdoret edhe sot tek gratë.

Kosova nuk është një parajsë, dhe derrat ekzistojnë edhe në Kosovë, pa marrë parasysh nëse dikush zgjedh ta pranojë atë apo jo.

Për ju gratë që po përpiqeni të tërheqni prizën për ato që përpiqen të vendosin përvojat e grave në qendër të vëmendjes që bota të shohë; para se të pështyni predikimin tuaj për diçka që nuk e keni provuar kurrë vetë, thjesht jini shumë të lumtura që nuk ju është dashur kurrë ta kaloni atë ferr.

Ndërsa jeni duke bërë deklarata se si gjëra të tilla nuk ndodhin më, ki parasysh se diku një grua është ulur në një cep, krejtësisht e pashpresë, duke kërkuar një rrugëdalje nga ajo që ju po pretendoni se është e pavërtetë.

Mendoni se si mund të jenë këto gra që përpiqen të gjejnë shpresë diku, të cilat po lexojnë komentet tuaja, të cilat bëhen arsyeja që ato varrosen në vetmi në vend që të kërkojnë ndihmë.

Nuk mendoj se e kuptoni që jeni JU që krijoni frikën tek këto gra për të dalë me historitë e tyre. Jeni JU që vritni shpresën e këtyre grave.

Njerëzit janë shumë të frikësuar nga mendimet dhe trajtimi i njerëzve të tjerë. Por për një grua, e cila është tashmë e prekshme, e ndjeshme dhe e dobët, vetëvlerësimi dhe besimi i saj do të përkeqësohen kur lexon kritika nga gratë e tjera që po vënë në dyshim të vërtetën e situatës në të cilën ndodhet.

Unë thjesht mund të them se jeni JU që i vendosni këto gra në mendime të pashpresa, se një ditë mund të çojë në diçka të tmerrshme.

Ju gra që mendoni se vetmia dhe pashpresa janë duke marrë jetën tuaj – Ju KURRË nuk jeni vetëm. Shpresa do të jetë GJITHMONË. GJTHMONË ekziston një rrugëdalje.

Luftoni derisa të gjeni shkrepsën me të cilën ndizni qirië. Shtegu dhe pengesat në rrugë mund ta zgjasin udhëtimin, por mos harroni se të gjitha sfidat janë atje për t’ju forcuar para se të arrini në vijën e përfundimit. Mos u dorëzoni kurrë.

Nëse ka një gjë që ia keni borxh vetes, është që të mos dorëzoheni kurrë.

E di që mendoni; pse po me ndodh kjo? Çfarë kam bërë për të merituar këtë dhimbje dhe fatkeqësi?

Nuk ka të bëjë me atë se si e meritojmë që gjërat e këqija të na ndodhin. Kur ata e bëjnë nuk do të thotë që ne kemi bërë diçka për ta merituar atë.

Unë ende mendoja në atë mënyrë edhe shumë kohë pasi arrita të largohesha nga lidhja ime. Vetëm pasi kuptova përparimin tim, ndryshova pikëpamjen time për situatën dhe jetën time.

E kuptova që nuk isha futur në atë lidhje që të dënohesha për diçka.

Dita kur e gjeta veten përsëri; ishte si kur merr syzet e para. Ju mendoni se keni pasur shikim të shkëlqyeshëm më parë, derisa të vendosni syzet tuaja të reja dhe papritmas të shihni çdo detaj që nuk keni parë më parë.

Një zë ngushëllues i dhembshurisë është pikërisht ajo që ju nevojitet. Komoditeti që vjen me ndarjen e historisë suaj me të tjerët është ajo që do t’ju japë fuqinë të riktheheni në këmbë.

Njerëzit nënvlerësojnë kuptimin e një përqafimi të vetëm për një grua që vrapon bosh; njerëzit nuk e kuptojnë se çfarë mund të thotë gjesti më i vogël.

Në vend që të lejojnë që mësimi i dhembshurisë të krijojë shkëndijë për një grua të ndryshojë tërë situatën e saj, disa njerëz zgjedhin të pështyjnë deklarata pa ndonjë përvojë fare, gjë që e bën vetëm më të vështirë situatën për gratë e prekura.

Turp të keni!

Për një grua të bllokuar në këtë lloj situate, nëse vetëm një grua në një mijë bën një koment injorant, kjo mund të rezultojë në humbjen e vullnetit të saj për të jetuar.

Prandaj, mendoni dy herë para se të bëni deklarata për këto lloj përvojash të ndjeshme dhe personale. Mund të keni qenë ju ose vajza juaj.

Unë dua ta përfundoj tekstin tim duke thënë se unë jam gjithmonë e hapur dhe e gatshme të marr kohë për secilin prej jush që dëshiron të ndajë diçka që mban, sepse unë e di saktësisht se sa e rëndë është për zemrën t’i mbash gjërat afër kur dikush dëshiron vërtet të bërtasë me të madhe që bota ta dëgjojë. /insajderi/ KultPlus.com