Poezi nga Agon Rexhepi
Mos tento
me fol për mu
e, as për jetën tem
se
ti nuk e din
me çka unë jom përball
Ti nuk e din
sa forcën e kom shpenzu
T’u u munu me i rënu muret
që i kan’ kriju njerëzit si ti
e që po i qujn’ tabu
Mos gabo me m’bërtit
se boll m’u kan’ shurdhu vesht’
prej fjalve t’tjerve
që dashta s’dashta
m’kan’ gju shumë posht’
qaq posht’ sa ti s’je kan’ kurr’
se me pas kan’, s’kishe ba qështu
se e kishe dit’
qysh nihesh.
Mos gabo me kesh me mu
Ndjej pak mshir’
për ftyrën tem
e cila asht’ e etun për lumtuni
lumtunin’ që ti e gjen
Me dobsit’ e tjerve
A me mnyrën qysh ata jetojn’
e vet,ti harron me jetu
Mos guxo edhe niher’
me m’hi n’jetë
e me m’kallxu kon me dasht’
e,edhe dashnis tem
armës t’vetme që m’ka mbet
me i qit kufi
a me ma imponu
Mos m’kallxo çka me kqyr
se kta sy kan’ pa shumë sene
që s’u dasht’ me i pa
E , mos m’shti me bërtit
se e di qe britma jem
ka me mrri n’vesh t’shurdht
po edhe jom lodh t’u fol
qoft’ me veten
qoft’ për veten
qoft’ me tjerët
qoft’ për tjerët
Mos m’kallxo
me çka me mbulu kit’ trup
a me çka me vesh shpirtin tem
se ti nuk e din me sa
shuplakën
grushtin
e shkelmin u përballu
trupi jem
prej njerëzve
a fal’ njerëzve si ti
që s’t’lajn’ me kan’
vetvetja.
A pak po t’doket që m’ke marr’
prej jetës tem
veq po t’pengon edhe ekzistenca jem
e qat’ pak hapsin’
që pe nxa’
veq po munohesh
me ia shkatrru jetën
edhe ma t’dashunve t’mi
t’cilt’ jan’ ba shurdh,memeca
e t’verbën
veq prej tutës
se çka kan’ me than’
njerëzit
si ti
e, e harrojn’ lumtunin tem
ndjenjat e mia
hjekat’ e mia
e, sfidat e mia.
Lem’!
Lem’ t’jam vetvetja e t’i boj senet që du
e që kam nevoj’
Mso’ me dasht’ veten
e qajo dashni që ty t’mungon
lej’ njerëzit ta ken’
Ti ki frik’ me jetu
a unë, me ton’ kto plagë
hala marr’ frym’
larg e pa dashnin’ e njerëzve qe m’msun me dasht’
Unë kam mbijetu e
jetoj
veç n’emën t’dashnis’.