Etiketë: Yehuda Amichai

“Mendoj për ty, të zhveshur në kuzhinë gjatë beharit, e përkulur mbi libër për të lexuar qartë”

Posted on by Kult Plus

“Të çlirojmë nga zgjedha kujtime” nga Yehuda Amichai

Ditëve si këto mendoj flladin ndër flokt’ e tu,
vitet që kalova para se ti të lindje,
përjetësinë që do të ndesh përpara teje,

plumbat që s’më vranë në betejë,
edhe pse vranë shokët e mi,
më të mirë se unë pasi
nuk jetuan përtej sikundër unë,
mendoj për ty, të zhveshur në kuzhinë gjatë beharit,
e përkulur mbi libër për të lexuar qartë
nën ndriçimin e ditës që dalëngadalë vdes.

Hidh një sy, kemi jetuar më shumë se një jetë,
tani duhet që ta peshojmë gjithçka
në kandarin e ëndrrave dhe të çlirojmë nga zgjedha
kujtime e ato ta përpijnë gjithë të tashmen.

Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com

Një këngë dashurie e madhërishme

Posted on by KultPlus

Poezi nga Yehuda Amichai
Përktheu: Alfred Beka

Ti je e bukur, si profecitë,

Dhe e trishtuar, si ato që bëhen të vërteta,

E qetë, me qetësinë që vjen më pas.

E zezë në vetminë e bardhë të jaseminit,

Me dhëmbë të mprehtë: ujkonjë dhe mbretëreshë.

Me një fustan shumë të shkurtë, me stil,

Por me lot e të qeshura nga kohët e vjetra,

Ndoshta nga ndonjë libër i mbretërve tjerë.

Kurrë s’e kam parë shkumën në gojën e një kali lufte,

Por kur e shkumëzove trupin tënd me sapun

E pash.

Ti je e bukur, si profecitë

Që kurrë nuk bëhen të vërteta.

Dhe kjo është shenja mbretërore;

Kaloj mbi të me gjuhën time

Dhe me gishtat e dukshëm mbi atë

Vrazhdësi të ëmbël.

Me këpucë të rënda ti godet

Pengesat nga dhe rreth meje.

Unazat tua të egra

Janë gërbula e shenjtë e gishtave tu.

Nga toka del

Gjithçka që shpresoja të mos e shoh kurrë më:

Shtylla dhe dritarja në prag, korniza dhe ibriku, copëza të thyera

të venës.

Shumë fytyra po fshihen këtu.

(E kujt nga e kujt?)

Dhe në mbrëmje

Të llokoçisësh me atë

Skeptër të artë dhe qorr

Në qejfe.

Me peshën e mbretërisë dhe lodhjes./KultPlus.com

Vështrim mbi Jerusalem

Posted on by KultPlus

Jehuda Amihai / Përktheu Edon Qesari

Majë një tarracë të Qytetit të Vjetër
plaçka të nderura nën rrezet e vona të pasdites,
mbulesa e bardhë e një gruaje që e kam armike,
peceta e një burri që e kam armik,
me të ai fshin djersët e ballit.
Në qiellin e Qytetit të Vjetër
një balonë.
Nga ana tjetër e perit,
një fëmijë
që s’mund ta shoh
për shkak të murit.
Kemi ngritur shumë flamuj,
kanë ngritur shumë flamuj.
Që të mendojmë se janë të lumtur.
Që të mendojnë se jemi të lumtur.

***

Jerusalem
i vetmi qytet në botë
ku dhe të vdekurit kanë të drejtën e votës.

Ç’do të thotë të jesh grua?

Posted on by KultPlus

Poezi nga Jehuda Amihai.

Ç’do të thotë të jesh grua?
Si ndihesh vallë me
boshllëkun mes kofshëve,
syrin kureshtar nën fustan – kur behari fryn –
e të pacipë ndër vithe?

Burri s’ka ç’i bën traut të çuditshëm
që ka mes këmbëve. “Nga cila anë
dëshironi ta mbani?” më pyeste rrobaqepësi hijerëndë
teksa maste pantallonat e mia.
Si ta shpreh diçka tërësore që s’copëzohet?

Si mund të vishesh e zhvishesh
mes rrëshqitjesh të mefshta dhe ledhatimesh
si të mbathësh vaj ulliri,
t’i derdhësh trupit petka puplash,
prej mëndafshi, mërmërime dhe një hiçi trëndafili a kaltërimi?

Burri vishet me vrazhdësinë e
e grisjes mbytur në tharti,
të thepisur dhe kockore, që shkelmon ajrin.
Era i korkolepset mes qerpikësh.

Si ndihesh kur je grua,
kur vetë turpi yt të ëndërron.
Gjurmë gruaje mbi trupin tim mashkullor
dhe mbresa burrnore mbi tëndin femëror –
janë kasnecët e skëterrës
që po vlon për ne
e për vdekjen tonë të ndërsjellë.

(shqip: Edon Qesari)