Tregim nga Ibrahim Berisha
Ke përhap’ rrëfimi i Zogut më herët, kanë dal’ do kërpudha fort të bukura në strehë e bark mali në lindje të Prishtinës.
Mbi dushkun e tharë kanë shpërthy’ e nën myshkun e butë e të lëngshëm janë fshehë bishtat e tyre të pacënueshëm.
Unë, Zoja dhe Keli, me shtatë tetor, dolëm për me tubu’ barkkuqe, ose thënë ndryshe, kërpudha të njeriut.
Ecim unë dhe Zoja dhe Keli, nëpër do rrape të këqija, me qeset e najlonit, unë në xhepa të pantallonave, Zoja nën xhemperin e zi, e Keli në fëshfaren që nuk e lëshon nga dora.
Ecim pa fol’, po mbush’ frymë, në ankth, deri në arrëz të fytit. Frymë që kurrë nuk të ligështon plotësisht, përkundrazi, të jep pak forcë dhe të shtyn mos të ndalesh në kërkimin e kërpudhave të dobishme për qenien me zhvillim më të lartë, njeriun.
Ushqejnë, shërojnë dhe helmojnë, flet përgjumshëm Keli, shtrirë në dushk mbas tre orë kërkim. Më mirë mos ta gjejmë asnjë.
Të frikshme, por ma kujtojnë si çadrën, e plotëson Zoja.
Po frika, pse, i trimëroj.
Kërpudhat e njeriut, a janë, cilat janë, më bezdis prapë Zoja.
Thënë shkurt: Janë si si çadra e Merlin Monros, e dini si duket ajo?
Nuk flet më. Ajo mendon se e përbuz, por unë kam mendjen e pakthyeshme në si çadrën e Merlinit.
Në filmin para vdekjes, Merlin mban atë çadër, kur shiu mundohet ta mbulojë e ajo sado që do, nuk i ikën përmbytjes me duart e lidhura në dorëz.
Të gjitha kërpudhat janë si çadër, më bezdis sërish Keli, më pret nga mendimet e lira.
Të gjitha kërpudhat janë si çadër dhe ti mjafton t’i gjesh nëse, vërtet, i gjen ndonjëherë.
Keli ha senduçin me mish pule. Pi ujë. Shikon nga pozita ratë, qiellin e zbardhur me re. Ku të shkon mendja, si çadër?
Pa rrënjë fare, ia kthej. Janë me vija të holla nën harkun e bardhë.
Do bjerë shi, thotë Zoja.
Po të gjitha kërpudhat janë me vija të holla dhe hark të bardhë, vazhdon Keli pa ia nda shikimin qiellit.
Janë me bisht pak më të trashë se gishti i dorës, e sqaroj.
Po shumë lloje të kërpudhave janë me bisht më të trashë se gishti i dorës, flet Zoja.
Është koha, ecim prapë, kërkojmë ngado.
Me tema bisede të pakryera ecim nëpër mal. Kërkojmë kërpudha.
Më në fund, shkoi dita, flet mërzitur Zoja. Nuk e duroj ditën boshe.
Më mirë bosh se të mos kthehemi fare. Erdh çasti të them: E mira, kthehemi!
Duarthatë, flet lënduar Keli. Shkuam kot ditën e shtunë. Shikon Zojën i zhgënjyer.
Zoja ka një ide befasuese: Blejmë kërpudha në marketin Ama.
Keli nuk thotë as po as jo.
Fjalë goje, mendoj.
E vërteta, nuk si e pse. Por u përhapë befas rrëfimi i Zogut, kanë dal’ do kërpudha fort të bukura në strehë e bark mali në lindje të Prishtinës.
Ndodhi sot, me shtatë tetor. Dolëm unë, Zoja dhe Keli, gjithë ditën kërkuam, por nuk gjetëm një barkkuqe, një të vetme kërpudhë njeriu. Kërpudha helmi kishte plot mbi dushkun e thatë e nën barin e njomë.
Në të kthyer duarthatë, shiu na rrahu për faqe.
Nuk më hiqej mendjes si çadra e Merlinit, nga pëlhura poliester, me dorëze plastike, me tetë brinjë të bëra nga fibër e fortë.
Zoja e lagur deri në palcë, kur po ndeheshim, me gishtërinjtë e mpiksur preku flokët e Kelit, tha: Ne jemi vetë kërpudha, por nuk ka kush të na kërkojë dhe as të na gjejë. Dreqi nuk na ha. / KultPlus.com
