Para 3 muajsh në Teatrin Kombëtar të Kosovës, u dha premiera e shfaqjes ‘Aventurat e reja të Don Kishotit’ me regji të Dino Mustafic. Ky regjisor i cili sjellë gjithmonë inskenime interesante e mjaft të fuqishme, edhe atëherë në institucionin kulturor më të lartë në vend TKK, dha një premierë të fuqishme e cila ngriti publikun në këmbë nga tri monologët që kishin për detyrë t’i shkruanin vetë aktorët që kishin personazhet kryesore në këtë projekt.

Kësisoj sot aktori Armend Smajli, i cili kishte personazhin e Don Kishotit të mesëm, publikoi në rrjetin e tij social Facebook, monologun që kishte shkruar vetë për këtë shfaqje. Armendi, monologun se çfarë do të thoshte një ‘Don Kishot’ i zakonshëm i këtij vendi përveç që e ka shkruar me shumë emocion, ai edhe e pati interpretuar me po kaq emocion në dërrasat e Teatrit Kombëtar të Kosovës.

“Para 3 muajsh në Teatër Kombëtar kisha shfaqjen “Aventurat e reja të Don Kishotit”. Regjisori i shfaqjes Dino Mustafiç më dha për detyrë që ta shkruajë vetë një monolog se çfarë do të thoshte një “Don Kishot” i zakonshëm i këtij vendi. Për ata që nuk kanë pas dhe nuk kanë mundësi me e pa shfaqjen po e ndajë monologun këtu edhe me ju”, ka shkruar Smajli.

KultPlus, po e sjellë këtë monolog për lexuesit e vet, pa ndërhyrje në tekst të shkruar nga aktori:

…as edhe njē herë nuk dëgjuam njē shpërthim dashurie apo shpërthim humanizmi dreqi e marrtë, vetëm një bombë aty e shpërthim atje, krizë andej e luftë këndej. E dimë si është lufta. E kemi provuar edhe ne dikur. Na thonin që ishte luftë për liri, luftë për paqe por me kohë kuptuam se liria nuk qenka vetëm heqja e tytës.
Dikur ishim skllevër të okupuar, tashmë jemi vetëm skllevër.
Ndasi e madhe shoqërore, pabarazi, papunsi, shkelje e të drejtave të puntorëve, fëmijëve, grave. Shkollim e shendëtsi për faqe të zezë, krim e korrupsion, politizim i skajshëm për të gjetur një vend pune.
Shëmti në rrugë, shëmti në arkitekturë, shëmti në lumenjë, shëmti në parqe e shëmti në ajër. Turp, shëmti.

E sa herë ua theme këto, cinikët më thonë; O Don Kishot ti je I çmendur, ëndërrimtar, desperados.
E si t’mos çmendëm kur shohë që gratë mendojnë a të bejnë fëmijë apo jo se skllavo pronari i saj e përjashton nga puna sapo të merr vesh që ajo është shtatzënë. Si të mos çmendēm kur shohë që edhe në paqe njerëzit ikin nga vendi i tyre për t’kërkuar një copë bukë e dinjitet.
Si të mos çmendem kur shohë që avancimet e profesorëve të universitetit bëhën me dyer tē mbyllura e më publikime të punimeve të tyre të rrejshme.
Si të mos çmendëm kur shohë kapadaiun që në mes të rrugës hapë xhamin e xhipit të zi dhe blen mallboro nga fëmiu që shetë duhan në rrugē gjersa femiu i tijë n’Xhip lozë me Iphone 10.
Si të mos çmendëm kur në shkollë mësuesi nuk jep mësim por rrahë e nxënësi në vend se të mesojë rrahë.
Sigurisht se çmendëm, çmendëm kur shohë që pleqtë e plakat mezi rrojnë me atë penzion t’mutit I cili s’ju del as për rrymë e ujë e lerë më për barna.
Si t’mos çmendëm kur vajzës 3 vjeç i shembët objekti mbi të dhe vdes!
Heeej vajza ka vdekë, ka vdekë vajza 3 vjeç. Ka vdekë Xheneta Gashi. Nuk është më.
E bashkë me të kemi vdekur edhe shumë prej nesh. Ne që nuk kemi kërkuar llogari por kemi vazhduar të pimë kafe e të vëzhgojme nga largë kur është kërkuar përgjegjësi nga të papërgjegjëshmit.

Vetëm pak…

Oh, cinikët vazhdimisht më përshpërisin diçka sa herë që revoltohëm.
Oh, po po, e di se ka edhe gjëra pozitive dhe të bukura në këtë vend. Sigurisht qē ka. Por ato as që kam ndër mend t’ua themë. Për gjërat e bukura flisni ju, ju që mbani fajin kryesorë për këto shëmtit që ua thash.

Pse mos ju erdhëm në shtëpitë e juaja për t’ju thënë; Ju lutëm zgjohuni, ejani na udhëhiqni, na qevërisni, na shërbeni? Jo, vetë u zgjuat e na thatë se po deshironi të jeni shërbetorē të mirë. Prandaj nga unë mos pritni lavde por shërbeni, shërbeni sepse vetë kështu kërkuat, shërbeni nanën ua qifsha.
Poo i çmendur jam. Unë duhet të jem i çmendur, se kjo botë nuk do të egzistonte po t’mos kishte njerëz të çmendur si unë e si disa prej jush. Ua them këto sepse e di që Don Kishot nuk jam vetëm unë ketu, jemi më shumë sesa dëgjohemi.

Miq të mi, aman mos zgjidhni heshtjën e frikën karrshi shtypësve, se heshtja, frika nga pasojat i frymëzon edhe më shumë cinikët dhe shtypësit, e kjo na shëndrron në skllevër të diciplinuar. Hiqeni nga mendja juaj heshtjën, frikēn nga pasojat e shtypësve.
Ky rrugëtim është i zorshëm, shpeshëherë edhe jo pragmatik, i kotë për cinikët.
Sigurisht se do të humbasim ndonjë round, ndoshta edhe mē shumë rounde, por mos refuzoni të perpiqeni, mos refuzoni të endërroni.

Kjo botë mbase është përjetësisht e pandreqshme, por i përjetshëm është edhe ideali për ta ndrequr atë!

(Foto nga shfaqja: Jetmir Idrizi)