Uranik Emini

Për shkak të lidhjeve të ngushta me politikën, filozofinë, psikologjinë dhe artet e shumë periudhave të jetës, teatri ka qenë gjithmonë një komponent i rëndësishëm i proceseve historike. Një histori interpretohet në skenë para një audience duke përdorur një sërë teknikash interpretimi, duke përfshirë fjalimin, gjestin, muzikën, kërcimin, efektet zanore dhe spektaklin. Ky njihet si teatër. Secili prej këtyre komponentëve – ose një kombinim i tyre – është një art performance. Teatri shpeshherë përcjell mesazhe të jashtëzakonshme, duke ndikuar në të mirën e shoqërisë, duke rritur ndërgjegjësimin e njerëzve dhe sigurisht duke përcjellë emocione tek publiku, si një nga pjesët më thelbësore të tij, shkruan KultPlus.

Edhe pse këtë vit, Teatri Kombëtar i Kosovës iu është nënshtruar renovimit të objektit, ai pritet që të kthehet te publiku gjatë këtij muaji, derisa pritet shumë shpejt që të sjellë edhe premiera të tjera, siç është shfaqja “MOLLY”.

Përgjatë historisë, “aftësia e kufizuar” është konsideruar si një temë tabu, temë e cila nuk duhet të flitet në publik, e aq më pak të luhet në teatër. Me kalimin e viteve, sigurisht një gjë e tillë ka ndryshuar. Së fundmi, Teatri Kombëtar i Kosovës ka njoftuar se më 3 dhjetor, në ditën ndërkombëtare të personave me aftësi të kufizuar, do të luhet shfaqja “Molly’, me regji të Sibel Abdiut dhe aktorët Verona Koxha, Afrim Muçaj dhe Bujar Ahmeti.

Regjisorja Abdiu në një intervistë për KultPlus, ka shpjeguar detajisht se shfaqja “Molly”, në qendër të saj ka një grua të verbër që në foshnjëri, e cila i nënshtrohet një operacioni për ta rikthyer shikimin.

“Molly është një shfaqje me dy akte e cila tregon historinë e personazhit të titullit, Molly, një grua e verbër që në foshnjëri, e cila i nënshtrohet një operacioni për të rikthyer shikimin. Shfaqja tregon historinë e Molly-t përmes monologjeve të tre personazheve: Molly, burri i saj Frank dhe kirurgu i saj, zoti Rice. Historia e nënkuptuar interpretohet rrallë dhe na mbetet neve, audiencës, ta bashkojmë atë. Është sikur hyjmë në botën e Molly-t dhe rikrijojmë një realitet që është produkt i imagjinatës sonë. Është një realitet kaq i mbushur me dashuri dhe besim, saqë do të duam ta mbajmë atë kur të dalim nga teatri. Në këtë shfaqje simpatizojmë Molly-n dhe dëshirën e saj për një botë përtej realitetit, të zbukuruar nga iluzioni”, thotë Abdiu.

Tutje, regjisorja na njofton se në këtë shfaqje, përpos trajtimit të çëshjtes së aftësisë së kufizuar, do të përfshihet edhe tema e feminizimit, se si një grua për të kënaqur apetitet absurde të bashkëshortit të saj, ajo humb shikimin e saj.

“Përveç trajtimit të çështjes së aftësisë së kufizuar, kjo shfaqje do të trajtojë edhe aspektin feminist ku kemi një personazh gruaje që është viktimë e botës së dominuar nga meshkujt. Për të kënaqur apetitet apsurde të bashkëshortit të saj dhe ambiciet e doktor Rice-it, ajo humb rehatinë dhe vizionin e saj personal. Kjo shfaqje sensuale dhe e nënshtruar, me një dizajn skenik minimalist do të krijojë disponimin dhe atmosferën që është shumë në harmoni me botën e hidhur dhe melankolike të vetë tekstit”.

Abdiu njofton se kjo është hera e parë që punon në një shfaqje në Kosovë dhe është ndarë e kënaqur me punën e bërë gjatë procesit të provave, proces i cili sapo ka filluar dhe do ta ketë vazhdimësinë e saj, me aktorët në këtë shfaqje.

“Sa i përket bashkëpunimit, teatri kombëtar kishte konkurs të hapur ku unë aplikova me projektin dhe isha e zgjedhur. Aktorët i kisha parë më përpara nëpër shfaqje dhe filma të ndryshme dhe në atë mënyrë vendosa t’i marr për rolet e caktume. Për herë të parë jam duke punuar shfaqje në Kosovë dhe jam shumë e knaqun nga bashkëpunimi me aktorët. Përgjithësi ka një atmosferë shumë profesionale, aktorët janë proaktivë, krejtësisht e kuptojnë stilin e punës dhe bashkëpunojnë pa rezerva”, thotë ajo.

Hapësirë e “improvizuar” për të risjellë teatrin

Abdiu tregon për KultPlus se Amfiteatri i ri i TKK-së, është si një joker, pasi që i përshtatet shumë stilit të cilin ajo e posedon.

“Amfiteatri ishte një joker i paparë për këtë shfaqje për shkak që unë punoj një stil eksperimental të teatrit. Skena e amfiteatrit krejtësisht i përshtatet stilit dhe konceptit të shfaqjes, shumë ma shumë se sa vetë skena e vogel e teatrit”, përfundon regjisorja.

Aktorja me rolin kryesor, atë të Mollyt në shfaqje, Verona Koxha, thotë për KultPlus se ky është një prej roleve më sfiduese që ka pasur ndonjëherë në karrierën e saj si aktore.

Bashkëpunimi, teksti, faza e hershme dhe e “ardhmja”

“Regjisorja Sibel Abdiu, e cila është përzgjedhur për të bërë regjinë e shfaqjes “Molly” në Teatrin Kombëtar të Kosovës më ka kontaktuar për t’u angazhuar në këtë rol dhe natyrisht pas konsultimit të tekstit dhe bisedave me regjisoren në lidhje me konceptin e saj regjisorial për këtë shfaqje, unë kam konsideruar që është rol të cilin do të mund ta realizoja dhe kështu kam pranuar. Ne ende jemi në fazë të hershme të provave, por teksti është i bukur e i veçante, ndërsa roli për mua tejet sfidues. Prandaj, me shumë deshirë e kam pranuar këtë sfidë nga e cila besoj do të dal më e pjekur si aktore dhe me mësime të çmuara për karrierën time”, thotë Koxha.

Ajo gjithashtu njofton se sikurse në çdo shfaqje tjetër, procesi i provave gjithmonë i ka karakteristikat, sfidat e kënaqësitë e veta.

“Ajo çka mund të them është që procesi është intensiv, po e analizojmë tekstin dhe po mundohemi bashkë me regjisoren të gjejmë mënyrën më të përshtatshme për të komunikuar me publikun ashtu që mesazhi i tekstit por edhe leximi ynë i tekstit të mbërrijë sa më qartë dhe lehtë edhe tek publiku”, shprehet ajo.

Një rol i vështirë e sfidues që kërkon përgjegjësi të plotë, e gjen Koxhën të gatshme që të gjejë metodat e të luajë e ta përcjellë atë te publiku pa u përjetuar më parë.

“Shfaqja flet për një grua të verbër – Mollyn, të cilen e luaj unë. Secili rol i ka sfidat e veta, por ky rol për mua është ndoshta më sfiduesi për shkak se në skenë do të me duhet të gjej metodën të luaj një përvojë të cilën është shumë veshtirë ta përbrendësosh pa e përjetuar. Natyrisht, kjo kërkon përgjegjësi të madhe. Mendoj që në bashkëpunim edhe me regjisoren dhe kolegët e mi në shfaqje do të mbërrijmë që këtë ta transmetojmë në mënyrën e duhur te publiku”, shton ajo.

Punë “larg” teatrit nuk e minizon rolin e aktorit për t’i shërbyer publikut

Koxha përmend për KultPlus edhe faktin që ata janë duke punuar një hapësire larg teatrit, por duke mos e minizuar asnjëherë rolin e aktorit, që është komunikimi me audiencën, pamarrë parasysh platformën ku ofrohet ky komunikim.

“Ajo çka mund të them është se aktorët dhe profesionistët e teatrit në Kosovë në pergjithësi, punojnë me shumë zell e vullnet pavarësisht kushteve të cilat tashmë i dijmë të gjithë. Ajo çka është e rëndësishme për ne si artistë është që punën tonë t’a trajtojmë me përgjegjësi, platformën që na ofrohet për komunikim me audiencën ta shohim si diçka shumë të shtrenjtë dhe ta bëjmë më të mirën që t’i bejme nder publikut i cili vjen për të na parë”, përfundon aktorja.

Teatri i drejtpërdrejtë inkurajon ndërveprimin social, bisedën dhe fenomnet e ndryshme shoqërore. Fenomeni kulturor i teatrit kërkon një vetëreflektim nga shoqëria dhe në këtë shfaqje audienca ka për qëllim ta bashkojë këtë histori. /KultPlus.com