Uranik Emini

Shtypja, korrupsioni, censura, propaganda dhe mbi të gjitha frika, janë emocione që nuk përjetohen shpesh në klasë nga një mësuese, por të gjitha këto u shfaqën të gërshëtuara së bashku në monodramën “Kepi i shpresës së mirë”, ku një mësuese në një klasë plotë (në këtë rast një teatër) demonstron se mbijetesa e një njeriu arrihet vetëm përmes virtytit të bindjes dhe “biologjisë”, shkruan KultPlus.

“Kepi i shpresës së mirë”, i bazuar në (Mënyrat e Zonjushës Margarida nga Robert Athayde) është një satirë me një fund të hapur, që vë në lojë pushtetin, i cili kap në diagramin e tij një spektër të gjerë – trysnia nga prindërit, mësuesit deri te diktatura.

Gjatë gjithë shfaqjes, Zonja Margarida duke shpjeguar të gjitha proceset e jetës, e veçanërisht atë të vdekjes, përdor biologjinë, matematikën, gjeografinë, historinë dhe kurrikulën e saj sekrete për të mësuar, tallur, poshtëruar dhe kërkuar bindje nga studentët e saj. Zonja Margarida është një tirane që i trajton “studentët” e saj si objekte. Sjellja armiqësore e zonjushës Margarida ndaj studentëve të saj është e vetmja mënyrë që ajo mund të shfryjë frustrimet e saj seksuale.

Aventura pa shumë paramendim për një “shpërthim” në skenë

Protagonistja Albulena Kryeziu, e cila i shfaqi mjeshtërisht aftësitë e saj të grumbulluara ndër vite në përvojën e saj të gjatë në film, seriale dhe teatër, këtë herë luajti zonjushën Margarida. Ajo tregon për KultPlus se përkundër faktit se nuk është menduar shumë para se t’i hynte kësaj aventure, ndihet e lumtur që gjithçka shkoi sipas planit.

“Pasi përfundoi premiera jam shumë rehat dhe teper e lumtur me të gjithë punën që është bërë. Me gjasë publiku e priti mirë, pasi pata vetëm fjalë të mira. Kur kam hyrë në këtë aventurë, nuk kam menduar as për vështirësi, as për kurgjo tjetër. Një ditë më pyeti se a je afër me punë, dhe po thosha vetmeveti se sa më afër që po vie premiera, aq më vështirë po më duket. Në qoftë se do ta mendoja më gjatë, atëherë nuk do ta bëja këtë rol. Gjatë karrierës sime kam pasur fatin që të punoj me aktorë shumë të mirë gjithmonë, e rrethuar nga ta, kështu e kam ndjerë mbështetjen e tyre, e në këtë rast mbështetjen po e gjeja vetëm prapa perdeve, pa të cilët nuk do të mund të bëja as 50 për qind të punës. Jam ndjerë shumë e përkdhelur, pasi i gjithë ekipi ka punuar vetëm për mua, i gjithë publiku erdhi për këtë arsye”, thotë aktorja.

Roli i “shenjtë” i një mësuese

Kryeziu tregon për KultPlus edhe momentin se si e përjetoi ndjenjën e të qenurit një mësuese.

“Në fakt, u ndjeva çuditshëm. Normalisht që nën petkun e personazhit, t’i bëhesh një me të dhe nuk e ndjen distancën me veten. Si filim, kur ja kemi nisur punës gati secili prej anëtarëve të ekipit e ka rrëfyer një histori me mësuesen e vet të shkollës fillore, ku u njoftuam me shumë momente nga secili prej neve. Kjo është edhe një thirrje për të gjithë njerëzit në përgjithësi, duhet të kenë kujdes se si sillen me njëri tjetrin, çfarë emri ia vendosim njëri tjetrit. Me të vërtetë është e rëndësishme, pasi me vetëm një nofkë që ia vendosim dikujt, traumat që mund t’i fitojë dikush janë shumë të mëdhaja dhe mund të shkojnë deri te katastrofa”.

Njerëzorja në brendësi të të “fortëve” do ta bënte botën një vend më të mirë për të jetuar

“Një ndër temat kryesore është diktatura e bullizimi, që ushtrohet nga ata që kanë forcë mbi të tjerët. Unë me të vërtet zakonisht kam karaktere të buta dhe më ndryshe, rrallë negative. Por sigurisht edhe në këtë mësuesën e çuditshme është një e njërëzishme në thëllësi të saj. Në qoftë se e bëjmë të gjithë këtë, atëherë bota do të ishte më e mirë”, përfundon ajo.

Ndërkaq, regjisorja Elmaze Nura, thotë për KultPlus se monodrama është zhanri më i vështirë i teatrit, derisa pas shfaqjes u ndje e kompletuar nga puna ekipore që ata treguan.

“Monodrama është zhanri më i vështirë i teatrit, si për regjisorin edhe për aktorët që është një barrë e madhe. Gjetjet regjisoriale në këtë zhanër janë më të pakta. Por edhe teksti dhe gjithë ekipi tjetër më kanë dhënë të gjitha mundësitë që unë ta shpreh të gjithë atë pjesën që unë kam dashur ta shpreh. Jam shumë e lumtur që audienca e priti ashtu siç ne e kemi pritur. Të gjitha ato thumbime, satirë që përfshin ambientin në të cilin ne jetojmë, shfaqin edhe trysninë që nga familja, nga shkolla apo ndoshta edhe nga sisteme të ndryshme që mund të jenë në shtet”, shprehet ajo.

Një orë efektive – reflektimi mbi problemet për të shfaqur realitetin ku po jetojmë

“Të gjitha u pranuan në mënyrën më të mirë, duke reflektuar në problemet që i trajtuam. Kjo shfaqje zgjatë sa një orë mësimi, pra, 45 minuta. Ka disa role që luhen nga Lena dhe unë si regjisore jam ndjerë plotë dhe e realizuar nga kjo shfaqje. Ne e kemi adaptuar tekstin pasi është shumë i gjatë, duke e përfshirë realitetin në të cilin ne po jetojmë, përfshirë këtu realitetin ballkanik në botën që po jetojmë. Ka qenë edhe si një film, aq sa e kemi planifikuar, aq ka zgjatur. Po e quajmë një orë efektike për audiencën dhe besoj që kemi përcjellur të gjithë ato mesazhe që jemi munduar ta bëjmë. Edhe në qoftë se teksti ka qenë i vështirë të kuptohet nga audienca, kemi pasur elementet shtesë sikurse skenografinë, muzikën, kostumografinë dhe ndriçimin. Reprizat janë të planifikuar që të ndodhin në Teatrin Kamertal të AAB-së”, shton tutje Nura. 

Personat e “padukshëm” në skenë, që në fakt janë gjithmonë aty

Bekim Korça thotë për KultPlus ka falënderuar të gjithë njerëzit që e kanë besuar atë në punën e skenografisë.

“Normalisht siç e dijmë, ne prioritetet i kemi të bazuara në lojë dhe regji. Pjesa tjetër është sikur të themi se jam në sherbim të aktoret dhe regjisë. Angazhimet e shumta nuk përbëjnë rëndësi, sepse në këtë rast nuk është sasia ajo që e determinon suksesin. Por dua të shfrytëzoj rastin që më kanë besuar që t’i realizojmë bashkë shfaqjet e tyre në mënyrën më të mirë të mundshme”, thotë ai.

Në anën tjetër, kompozitori Memli Kelmendi, pohon për KultPlus se kjo shfaqje u realizua me sukses të madh dhe përgëzoi aktoren Albulena Kryeziu për rolin e saj.

“Paraprakisht dua të falënderoj Lenën për një punë shumë të vështirë. Aktori partnerë ka skenën, skenografinë, muzikën prandaj nuk është edhe e lehtë që të mbahet atmosfera brenda shfaqjes. Ky është bashkëpunimi i dytë sa i përket teatrit. E di që pjesa më e dashur për mua është kompozimi për pjesën e filmit, teatrit e gjithashtu kam kompozuar shumë vepra për filma të metrazhit të gjatë, të shkurtër, teatër e dokumentarë të tjerë”.

Puna ekipore për një shfaqje që përcjellë mesazh të jashtëzakonshme

“Teatri për mua mbetet si një prej pjesëve më të rëndësishme. Jam munduar që të përcjell lojën e aktores dhe të respektoj kërkesën regjisoriale. Loja e Lenës më ka ndihmuar shumë. E falënderoj gjithë ekipin dhe e përgëzoj aktoren për suksesin. Do të kisha dëshirë që edhe të tjerët ta vinin ta shohin dhe ta shijojnë shfaqjen”, thotë në fund Kelmendi.

Zonja Margarida mori duartrokitjet e merituara nga publiku në fund të orës mësimore dhe kështu erdhi liria e “nxënësve”. /KultPlus.com