56 vjeçari Shemsi Haziri, ishte njëri nga të dëbuarit nga Kosova, i cili tani jeton në Gjermani, ai rrëfen se si ulej në bankat shkollore me nxënës të cilët ishin dyfish më të rinj se ai.

Njerëzit gjithmonë kanë ardhur në Gjermani – sepse ata u dëbuan nga rajoni i tyre, u arratisën nga lufta apo u persekutuan në vendlindje. Për Ditën Botërore të Refugjatëve të para disa ditëve, e përditshmja gjermane “Donau Kurier” ka zgjedhur tre rsate të të arratisurve, në mesin e të cilëve edhe një çift bashkëshortor shqiptar.
“Gjermania më pranoi në gjirin e saj si një familje”. Dhe mu për këtë, Shemsi Haziri është gjithashtu shumë mirënjohës dhe i lumtur.

Shqiptari nga Kosova aktualisht është 56-vjeçar, ndërsa kanë kaluar plot 30 vite që kur u largua nga vendlindja, për tu vendosur në Gjermani. Shemsiu është shumë i lumtur në Pfaffenhofen, ku jeton me gruan e tij Hyrën dhe me fëmijët, Fjolla dhe Fatjoni. Që të dy kanë lindur në Pfaffenhofen.

Në vendlindjen e tij, në Kosovë, Shemsiu kishte studiuar letërsi dhe gazetari, ka shkruar për gazetat dhe ka marrë pjesë në demonstratat kundër serbëve të Sllobodan Millosheviqit. “Deri në periudhën që Tito vdiq, bashkëjetesa në shtetin multietnik të Jugosllavisë ka qenë e mirë”, thotë Shemsi Haziri për “Donau Kurier”, përcjell Albinfo.ch. Tito, i cili e kishte afruar vendin më afër Perëndimit në politikën e jashtme dhe kishte mbajtur lidhje të ngushta ekonomike me vendet kapitaliste, ishte personaliteti integrues i këtij vendi, i cili u karakterizua nga kaq shumë gjuhë dhe kultura. “Pastaj filloi të menduarit nacionalist”. Në fillim të viteve 1980, shumë shqiptarë të Kosovës kërkonin të merrnin statusin e Republikës në Jugosllavi. Propaganda nacionaliste në të dy anët ushqente gjendjen shpirtërore nga të dy anët. “Mbisundonte një ndjenjë e pakënaqësisë dhe shtypjes”, e përkujton atë periudhë Shemsiu. Ai u arrestua tri herë për një kohë të shkurtër, megjithatë lirohej sërish. “Por, e dija: se këtu për mua po bëhej rrezik”. Ishte në vitin 1988. Vetëm dhe vetëm me disa gjësende, ai u nis për në Gjermani. Në vendlindje i la tetë vëllezërit dhe motrat, si dhe dhe prindërit e tij. Një vëlla dhe babain nuk arriti t`i shohë më asnjëherë. Kur mbërriti në Mynih, Shemsiu aplikoi për azil politik dhe u vendos në rrethin Pfaffenhofen, të cilin nuk kishte të drejtë ta linte. Në Manching qëndroi për një vit e gjysmë, duke kaluar natën në një bujtinë. “Në atë kohë nuk më lejohej të punoja dhe as nuk më lejohej të ndiqja një kurs të gjuhës në Ingolstadt”. Pëlqente të bënte të paktën ndonjë punë të vogël sociale apo si mjeshtër i përgjithshëm, por nuk kishte shanse. Caritas vinte një herë në javë dhe ndër të tjera, ndihmonte azilkërkuesit për vizita tek autoritetet. Përndryshe nuk kishte shumë mbështetje tjetër. “Kemi pasur 81 marka si të holla për vetveten”.

Tre vite pas arritjes në Gjermani, më në fund Shemsi Haziri mori lejen e punës. “Në atë kohë unë isha në esencë aq i mirë në gjermanisht, sa jam edhe sot”, thotë ai. Gjuhët janë të tijat, mund të thuhet. Gjermanishtja e tij nuk është me theks, por pa gabime. Ai do të pëlqente të bëhej përkthyes, por zyra e punësimit financoi vetëm trajnimin në sektorin e ndërtimit. “Kjo nuk më shqetësonte”, thotë 56-vjeçari. Si një 30 vjeçar, Shemsiu u ul bashkë me nxënësit 16-vjeçarë në një shkollë profesionale. Si murator, Shemsiu më pas ka punuar për një kohë në Mynih, ndërsa për 15 vite ishte i pavarur.

Në vitin 1993, u takua me gruan e tij Hyrën, e cila gjithashtu është nga Kosova. Njëkohësisht, Shemsi Haziri është gjithashtu edhe shtetas gjerman. Fëmijët 21 dhe 15 vjeçarë, gjuhën shqipe e flasin në mënyrë të përkryer, merita për këtë i takon babait. “Integrimi është shumë i rëndësishëm”, thotë Shemsi Haziri, i cili themeloi një shoqatë kulturore shqiptaro-gjermane në Pfaffenhofen dhe gjithashtu është i përfshirë në Shoqatën ndërkombëtare kulturore të qytetit. “Por në shkollë, fëmijët e mi janë të huaj dhe nëse nuk janë shqiptarë, atëherë ata nuk janë asgjë”.
Ai është shumë i lumtur me jetën e tij në Pfaffenhofen.

“Jam shumë mirë këtu dhe kurrë nuk do ta harroj atë që bëri Gjermania për mua”. Ajo e kishte mbështetur atë për një kohë të gjatë, duke i dhënë para dhe duke i siguruar një çati mbi kokë. “Edhe nëse jeni me të afërmit, ata përfundimisht do t’ju thonë që duhet të largoheni”. Sot, 56-vjeçari përpiqet të japë diçka nga ajo që ka marrë. Vullnetarisht përkthen për shërbimet sociale dhe përpiqet të integrojë të huajt në Pfaffenhofen. Përkundër gjithçkaje, Kosova ka mbetur shtëpia e tij, për çdo pushim i viziton familjarët e tij. “Por, ashtu siç unë jam i huaj këtu, edhe atje jam i hujai. Megjithatë, e di që në atë kohë nuk kisha zgjidhje tjetër veçse të largohesha nga vendi”.

Kur refugjatët nga Siria u pritën në mënyrë miqësore në stacionin kryesor të Mynihut në vitin 2015, Shemsi Haziri mendoi se ishte “jashtzakonisht bukur”. Por, “jo të gjithë që vinin këtu, kanë qenë të përndjekur dhe disa nuk janë mirënjohës për ate që marrin këtu”. Përveç kësaj, për deportime është dashur shumë kohë. Në këtë pikëpamje, Shemsiu qëndron në një mendim me shumë gjermanë të tjerë. Në të njëjtën kohë, ai shpreson që Angela Merkel do të gjejë një zgjidhje europiane për problemin e refugjatëve.