Nga Nadia Murad

Pazari i skllaveve çelej natën. Mund ta dëgjonim zhurmën poshtë shkallëve ku ushtarët po regjistronin e organizonin, dhe kur burri i parë hynte në dhomë, krejt çikat që ishin aty nisnin ulërimën. Ishte si një skenë eksplodimi a shpërthimi. Ne rënkonim si të ishim lënduar, villnim në dysheme, por asnjë nga këto s’i ndalte ata. Ecnin përgjatë dhomës, duke na ngulur sytë, ndërsa ne çirreshim e luteshim. Ata shikonin fillimisht çikat më të bukura, duke i pyetur, “Sa vjeçare je?” dhe duke ia këqyrur duart dhe gojën. “Janë të virgjëra, a po?” pyesnin rojën, i cili e tundte kryet e thoshte, “Natyrisht!” si një dyqanxhi që mburret me mallrat e tij. Më pas, ushtarët na preknin ku të donin, i lëviznin duart e tyre në cicat e në këmbët tona, si të ishim kafshë.

Ishte kaos sa herë që ushtarët hynin në dhomë, duke i këqyrur e pyetur në gjuhën arabe e atë turkmene.

“Qetësohuni!” bërtisnin ata me të madhe drejt nesh. “Heshtni!” Por këto urdhëra veç sa na bënin të bërtisnim më shumë. Nëse do të ishte e paevitueshme që një ushtar të më merrte mua, nuk do t’ia bëja të kollajshme. Rënkoja e ulërija, duke iu mëshuar duarve që më mbërrinin e më preknin trupin. Edhe çikat e tjera e bënin të njëjtën gjë, duke i përdredhur trupat për dyshemeje e duke u hedhur te motrat e te shoqet që kishin në dhomë, duke kërkuar dëshpërimisht mbrojtje.

Ndërsa po rrija aty, një tjetër ushtar ndaloi para nesh. Kishte nam të madh e emrin e kishte Salwan. Kishte ardhur me një çikë tjetër, një tjetër grua Yazidi nga Hardani, të cilën planifikonte ta bënte pazar, ta ndërronte me një tjetër. “Çohu,” më tha. Kur nuk e dëgjova, ai ma mëshoi. “Ti! Çika me xhaketë rozë! Çohu në këmbë, po të them!”

Sytë e tij ishin rrasur thellë në mishin e fytyrës së gjerë, që dukej sikur të ishte mbuluar krejt me lesh. Nuk dukej si njeri, dukej si një përbindësh.

Sulmimi i Sinjarit [në veri të Irakut] dhe marrja e çikave për t’i përdorur si skllave seksi nuk ishte një vendim i atypëratyshëm e spontan i marrë në ndonjë llogore nga ushtarët lakmitarë. Shteti Islamik e kishte planifikuar të gjithin: qysh do të vinin në shtëpitë tona, se çka e bënte një çikë më të vlefshme a më pak të vlefshme, cilët ushtarë meritonin sabaya-n [skllaven e seksit] si shpërbilim e cilët duhej të paguanin. Ata biles edhe e diskutonin çështjen e sabayas në revistën e njohur të propagandës, Dabiq, në përpjekjen për të tërhequr rekrutë të rinj. Ama Isisi nuk është aq origjinal në këtë gjë, sa mendojnë anëtarët e saj. Përdhunimi është përdorur përgjatë historisë si një armë lufte në shumë vende. Kurrë s’e kam çuar ndërmend se kisha diçka të përbashkët me gratë e Ruandës – para se t’ia niste kjo gjë, unë as që e dija se ekzistonte një vend me emrin Ruanda madje – por tashmë jam e lidhur me ato gra në mënyrën më të keqe të mundshme, si një viktimë e krimeve të luftës për të cilat është e zorshme madje edhe të flasësh sepse deri 16 vjet para se Isis-i të hynte në Sinjar, ata njerëz as që ishin përndjekur për krime të tilla.

Një kat më poshtë, një ushtar po i regjistronte transaksinet në një fletore, duke i shkruar emrat tanë dhe emrat e ushtarëve që na merrnin. Mendova se si do të ishte kur të më merrte Salwani, se sa i fuqishëm që ishte dhe se sa lehtë do të më shtypte me duart e tij. S’ka lidhje se çka do të bënte, e s’ka lidhje as se sa do të rezistoja unë, kurrë s’do t’ia dilja ta luftoja. Ai mbante erën e vezëve të prishura dhe të kolonjës.

Po shikoja dyshemenë, këmbët dhe thembrat e ushtarëve e të vajzave që ecnin ndanë meje. Në turmë, me një palë sandale mashkujsh mbathur, i pashë dy thembra aq të thata, si të ndonjë gruaje, dhe para se të mendoja se çka po bëja, fluturove drejt tyre. Nisa të lutesha. “Të lutem, më merr me vete,” i thashë. “Bëj çka të duash, veç mos më lër të shkoj me atë gjigant.” Nuk e di pse thataniku pranoi, por pasi m’i hodhi sytë për pak, u kthye nga Salwani dhe i tha, “Kjo është e imja.” Salwani nuk kundërshtoi. Njeriu thatanik ishte gjykatës në Mosul, dhe askush nuk guxonte të mos i bindej. I shkova pas atij drejt tavolinës. “Qysh e ke emrin?” më pyeti. Fliste në një zë të butë por bezdisës. “Nadia,” ia ktheva, dhe më pas ai u kthye kah regjistruesi. Burri dukej se e njohu ushtarakun menjëherë dhe nisi t’i regjistronte të dhënat tona. I tha këta emra dhe i shkroi – “Nadia, Hajji Salman” – dhe kur e tha emrin e kapësit tim, m’u duk sikur e dëgjova zërin e tij derisa dridhej, si të ishte i frikësuar, duke më bërë të hamendesha se mos e kisha bërë një gabim të tmerrshëm.

Nadia Murat më pas u arratis nga kapësit e saj të Isis-it. Ajo u largua nga Iraku dhe në fillim të 2015-s shkoi si refugjate në Gjermani. Më vonë gjatë atij viti ajo nisi fushatën për të rritur ndërgjegjësimin për trafikimin e qenieve njerëzore.

Në nëntor të vitit 2015, një vit e tre muaj pasi ISIS-i kishte ardhur në shtëpinë time në Koxho, e lashë Gjermaninë dhe shkova në Zvicër që të flisja në forumin e OKB-së për çështje minoritare. Ishte e para herë që do t’iu tregoja rrëfimin tim një audience të madhe. Doja të flisja për gjithçka – fëmijët që vdisnin nga dehidrimi duke ikur nga Isis-i, familjet që kishin ngecur nëpër male, mijëra gra dhe fëmijë që kishin mbetur të kapur, dhe atë se çka panë vëllezërit e mi në një masakër. Unë isha veç një nga qindra mijëra viktima Yazidi. Komuniteti im ishte shpërndarë, duke jetuar si refugjatë brenda dhe jashtë Irakut, ndërsa Koxho ishte ende vend i okupuar nga Isis-i. Kishte aq shumë gjëra për të cilat bota duhej t’i çelte veshtë.

Doja t’iu thoja se vyente të bëhej aq shumë. Vyente të vendosnim një zonë të sigurt për pakicat fetare në Irak; të përndiqnim Isis-in – nga liderët deri te qytetarët që i kishin mbështetur mizoritë që ata kryenin – për gjenocidin dhe krimet kundër njerëzimit; dhe t’i çlironin të gjithë ata njerëz në Sinjar. Do më duhej t’i tregoja audiencës për Hajji Salmanin dhe të gjitha herët kur më përdhonoi, dhe për gjithë atë abuzim që pashë. Vendosmëria për të qenë e ndershme në rrëfimin tim, ishte gjëja më e zorshme ndonjëherë, por poashtu edhe më e rëndësishmja.

Dridhesha derisa e lexoja fjalimin tim. Aq e qetë sa mund të isha. Tregova se si ishte marrë Kocho-ja dhe se si çikat si unë ishin marrë si sabaya. Iu tregova se si isha përdhunuar dhe rrahur vazhdimisht dhe se si ia kisha dalur të arratisesha. Iu fola për vëllezërit e mi që ishin vrarë. Nuk është kurrë e lehtë të thuash rrëfimin tënd. Sa herë që flet, e rijeton. Kur i them dikujt për pikat e kontrollit ku burrat më përdhunuan, ose për ndjesinë kur Hajji Salmani më rrihte me kamzhik, ose për errësimin e qiellit të Mosulit derisa po kërkoja në lagje për ndonjë shenjë ndihme, transportohem pas në ato momente dhe në gjithë atë terror. Yazidit e tjerë poashtu rikthehen në ato kujtime të tmerrshme.

Rrëfimi im, i thënë me nder, është arma më e fortë që kam kundër terrorizmit, dhe planifikoj që ta përdor derisa këta terroristë të përballen me drejtësinë. Ka ende aq shumë gjëra që duhen bërë. Liderët botërorë dhe veçanërisht liderët religjioz myslimanë vyen të ngrihen dhe të mbrojnë të shtypurit.

E dhashë adresën time të shkurtër. Kur përfundova rrëfimin, vazhdova të flisja. Iu thashë se nuk isha rritur për të mbajtur fjalime. Iu thashë se çdo yazidi dëshiron që Isisi të përndiqet për gjenocid, dhe që është në pushtetin e tyre të ndihmojnë në mbrojtjen e njerëzve të dobët në mbarë botën. Iu thashë se doja të këqyrja burrin që më dhunoi në sy dhe ta shihja derisa dilte para drejtësisë. Më shumë se gjithçka, iu thashë, doja të isha vajza e fundit në botë me një rrëfim të tillë. /Periskopi