Lord Bajroni thotë se nuk ka penë apo penel që mund të japë bukurinë viseve të saj, në mund të shtojmë se nuk ka as penë as penel që mund të japë përkushtimin heroik të banorëve të saj në luftën që kanë zhvilluar këto kohët e fundit, më shumë nga të gjithë të tjerët, për çlirimin e Greqisë.

Ngjasojnë pa dyshim me malësorët e Skocisë, veshjet, pamja, doket janë të njëjta. Malet e Shqipërisë do të kishin qenë tërësisht ato të Kaledonisë nëse klima do të kish qënë më pak jugore.

Marko Boçaris- shëmbëlltyrë e denjë e Odiseut, por më i qytetëruar nga ai. Ja portreti që jep Pukëvili: “Melpomeni” i kish dhënë aftësinë e zërit dhe të kitharës, për të kënduar kohën kur tek ruante kopetë e të atit polemark brigjeve të Selezit u detyrua të braktisë vendin e pushtuar nga Ali Pasha, për t’u strehuar nën flamujt francezë, nën hijen e të cilëve fitoi urtësi dhe vlerë.

Me shtatin e zakontë të suliotëve, afërsisht pesë këmbë të lartë, lehtësia e tij ishte e tillë sa krahasohej me vetë puhinë.

Askush nuk barazohej me të në mundje apo hedhje disku; dhe kur sytë e tij të kaltër ndizeshin kur floknaja e tij e gjatë i valëvitej supeve, kur balli i tij, rruar sipas zakonit të lashtë, pasqyronte rrezet e diellit, kish tek ai diçka aq të jashtëzakontë, sa mund ta merrje për pasues të atyreve pellazgëve e bij të Faetonit, që qytetëruan Epirin.

Ishte 4 nëntori 1822, në dalje të diellit: dallohej që nga Misolongji dhe Anatoliko zjarri i batalionit të pavdekshëm, që gjer në drekë zu të venitet. Dy orë më pas, ai u rindez edhe më me forcë, derisa ra në mënyrë të ndjeshme gjer në darkë.

Me t’u shfaqur yjet e para, u dalluan për së largu flakët e vendpërqëndrimeve armike nëpër fushë. Nata ish e qetë dhe në pesë të mëngjesit Mark Boçari hyri në Misolongji, pasuar nga 22 suljotë. Ajka e trimave të tij kish mbijetuar.

Duke përfituar nga qëndresa heroike, kryetari i qeverisë Mavrokotdato kish bërë furnizim të mirë në Misolongji dhe dërguar me barka në Peleponez pleqtë, gratë dhe fëmijët.

Marko Boçari donte të siguronte në të njëjtën mënyrë të shoqen dhe fëmijët, por Kriseja, gruaja nuk bindej për ta braktisur: i lutej sa të këpuste shpirtin, i binte para këmbëve bashkë me krijesat e tyre të ndrojtura, duke e quajtur “fisniku im”, kurse ata “babai ynë”. Marko Boçari i bekoi në emër të Perëndisë së luftërave.

I shoqëroi më pas gjer në port, ndoqi me vështrim gjer në fund anijen, me krahët nderur në drejtim të gruas. Mjerisht! Po e linte për herë të fundit”.

Vdiq pak kohë më pas, gjatë një beteje zhvilluar natën kundër turqve, dhe vdekja e tij ishte po aq e shenjtë sa dhe jeta që jetoi.