Kjo ndodh me shumë fëmijë. Për të gjithë ata fëmijë që kujdesen për prindërit e tyre në periudhën e fundit të jetës së tyre. Ata bëhen prindër të prindërve të tyre. Rolet ndryshohen dhe është diçka që shkakton shumë trishtim përveç vështirësive të konsiderueshme.

Kur ishim fëmijë, ne ishim ata që duhej të respektonim rregullat, të ndiqnim këshilla, të merrnim “urdhra”. Kur një prind plaket dhe nuk është më i pavarur, dëshmitari ndryshon duart. Ndryshimi është i vështirë për t’u menaxhuar. Të përdorura për të konsideruar prindërit e tyre si gurë, shtylla të vërteta për të mbështetur vështirësitë tona, papritmas e gjejmë veten në atë që ka qenë gjithmonë roli i tyre në jetën tonë.

Ndihmojini ata të lëvizin, të lahen, të hanë. Jepuni atyre rregulla për të marrë ilaçet e tyre, për të vendosur kujdes që përfaqësojnë një mbrojtje për “brishtësinë” e tyre… Dhe e gjithë kjo pa harruar t’i përqafoni ata, për ta marrë shpirtin në duart tona. Pa harruar buzëqeshjen që kaq shumë e kemi marrë kur ishim fëmijë.

Gjatë periudhës së fundit të jetës së tyre, prindërit tanë, të brishtë si fëmijët, na kërkojnë të jemi të fortë. Ata na kërkojnë të jemi të duruar, të njëjtin durim që ata kanë treguar për shumë kohë. Ata na kërkojnë një puthje, një gjest dashurie, të njëjtën dashuri me të cilën ata na kanë rritur. Ata na kërkojnë të mos i bëjmë të ndjehen një barrë, të mos i konsiderojmë një barrë dhe nuk e kërkojnë me fjalë. Ata kurrë nuk do ta bënin atë…

• Ata pyesin me sytë e tyre pak të mbyllur, me duart që u dridhen… me atë zemër në të cilën fjetëm shumë herë kur ishim fëmijë. Dhe në këtë drejtim ju lëmë një tekst që do t’ju bëjë të mendoni, ndoshta ta kuptoni më mirë këtë periudhë delikate dhe shumë të rëndësishme.

“Ka një pushim në historinë e familjes, ku epoka grumbullohet dhe mbivendoset dhe rendi natyror nuk ka më kuptim: është kur djali bëhet babai i babait të tij. Është koha kur babai bëhet i vjetër dhe llon të ecë sikur të ishte i rrethuar vetëm nga mjegulla. Shumë i ngadalshëm dhe i pasaktë. Është kur nëna e cila mbante dorën tonë fort kur ishim të rinj nuk dëshiron të jetë më vetëm. Është kur babai, dikur i vendosur dhe i pakapërcyeshëm, dobësohet dhe merr frymë dy herë para se të ngrihet nga karrigia e tij. Është momenti kur nëna, e cila së pari dha urdhra dhe udhëzime, nuk bën asgjë tjetër përveçse psherëtin dhe ankohet, duke kërkuar derën dhe dritaren që duket aq larg.

Është kur prindërit, së pari të zgjuar dhe punëtorë, nuk kanë fuqi të vënë rrobat e tyre dhe harrojnë ilaçet që duhet të marrin. Dhe ne, si fëmijë, nuk mund t’i ndihmojmë por të pranojmë përgjegjësinë për jetën e tyre. Kjo jetë që na dha jetë tani varet nga ne që të vdes në paqe. Të gjithë fëmijët janë etërit e vdekjes së baballarëve të tyre. Nganjëherë mosha e vjetër e prindërve është kureshtare si shtatzënia. Mësimdhënia jonë e fundit. Një mundësi për të rivendosur vëmendjen dhe dashurinë që kemi marrë për dekada të tëra.

• Ndërsa ne e përshtatim shtëpinë tonë për të akomoduar fëmijët tanë të porsalindur, mbylljen e prizave të energjisë dhe vendosjen e rojeve të qoshes, tani po modikojmë shpërndarjen e mobilieve për prindërit tanë. Transformimi i parë ndodh në banjë, ku vendosim një dorezë sigurie në dush, kështu që kanë mbështetjen tonë. Ky trajtim është simbolik. Sepse dushi, i thjeshtë dhe freskues, tani është një stuhi për këmbët e paqëndrueshme të prindërve tanë. Kurrë nuk mund t’i lëmë vetëm. Shtëpia e atyre që kujdesen për prindërit e tyre është e pajisur me parmakë dhe mbajtëse. Kur prindërit tanë plaken, bëhemi arkitektë, anketues, inxhinierë të frustruar: “Si mund të parashikojmë sëmundjen e prindërve tanë dhe nevojat e tyre pasuese?”

• Djali që e bën veten baba të babait të tij para vdekjes së tij do të jetë i lumtur. Unë e njoh një person që ka shoqëruar babanë e tij deri në momentet e tij të fundit. Në spital, infermierja po e lëvizte plakun nga shtrati në karrige për të ndryshuar çarçafët, kur i njohuri im tha: “Më lër të të ndihmoj.” Ai e forcoi veten dhe, për herë të parë, e mori babanë e tij në krahë. Ai e vendosi fytyrën e prindit kundër gjoksit dhe e ngriti; i ati i konsumuar nga kanceri, i rrudhur, i brishtë dhe duke u dridhur. Ai qëndroi duke e përqafuar për pak kohë, një kohë ekuivalente me fëmijërinë e tij, adoleshencën, një kohë e pafundme. Dhe i tha me zë të ulët: “Unë jam këtu, jam këtu, babë”.

Në fund të jetës së tij, ajo që një baba dëshiron është që djali i tij t’i thotë atij se ai është atje me të dhe për të. “ E gjitha që një djalë mirënjohës, i vetëdijshëm dhe i denjë dëshiron, është të shoh prindërit e tij të mbyllin sytë të qetë dhe të sigurt për dashurinë e tij ndaj tyre. /KultPlus.com