Gazetarët ishin ata që gjithë tmerrin që po ndodhte në Kosovë 20 vjet më parë ia treguan botës duke e kthyer vëmendjen këtu.

Dëshmitë e tyre bënë xhiron e botës duke treguar së miri për gjithë atë që po e përjetonin shqiptarët e Kosovës.

Elida Ramadani-O’Connell ishte njëra nga gazetaret e shumta që mes plumbave dhe zjarrit raportonte për Associated Press (AP).

Ajo në në një bashkëbisedim të Frontline Club në Prishtinë i realizuar në bashkëpunim me Info Magazine të Klan Kosovës ka treguar se sa e rëndë ishte për të që të raportonte për Masakrën e Reçakut.

“Në Reçak, ne për disa ditë me radhë dëgjonim nga paramilitarët serbë që do ta bënin një operacion, por nuk e dinim se ku saktësisht”.

“Ne si Associated Press shkuam me ekipin ndërkombëtar. Kur ata u futën në fshat në orën 02:00 të natës edhe ne ishim aty. Dëgjuam të shtëna, thyerjen e dyerve dhe u fshehëm në mal”.

“Kur shkuam poshtë pamë një njeri pa kokë dhe trupat në luginë. Për mua si kosovare – e kisha edhe kameramanin po ashtu me vete – duke parë dhe duke mos qenë në gjendje të bëja diçka… Në një mënyrë mpihesh”.

“Duhet t’i  marrësh fotografitë, por njëkohësisht mundohesh t’i prekësh njerëzit për të parë nëse janë gjallë. Ajo që sheh është qetësi – nuk ka asgjë më shumë”.

Ajo ka treguar se për gazetarët frika më e madhe sesa rrezikimi i jetës së tyre ishte se filmimet e bëra mund t’iu merreshin.

“Frika tjetër që e kishim ishte se regjistrimet e bëra do të na konfiskoheshin dhe për neve që ishim gjallë ishte shumë me rëndësi që atë video ta dërgonim diku jashtë Reçakut. Ky ishte një operacion tjetër për të cilin duhej menduar”.

“Ne nuk mendonim për veten ose kameramanin, por gjithmonë mundoheshim që ta transmetonim atë realitet”.

Një nga raportimet e Ramadani-O’Connell ishte edhe ai për trenin famëkeq që barti pothuajse gjysmë milioni kosovarë të cilët u dëbuan nga toka e tyre me dhunë nga forcat serbe.

“Para trenit është një tregim interesant që është realitet. Unë kam qenë në Prishtinë dhe si shumica e gazetarëve kosovarë kemi qenë të mbyllur në bodrume”.

“Por, atë ditë erdhi policia dhe na largoi edhe neve jashtë. Kur kaluam nga Hotel ‘Grandi’, momenti që e kujtoj unë atë ditë është se ka qenë një grua serbe që nga banesa e saj po hidhte ujë të valë mbi qindra mijëra njerëzit që po kalonin aty”.

“Krejt u përvëluam, por kur arrita te treni pashë qindra mijëra njerëz. Ishte e pabesueshme se ishin gjithë ata njerëz aty, por ishte një qetësi totale – asnjë zë”.

“Për fat të mirë e kam pasë telefonin me vete dhe e thirra kameramanin spanjoll të AP-së, Miguelin, që ka qenë në Kosovë. I thashë se duhej të vinin patjetër dhe të xhironin trenin sepse i tregova se po e shihja pamjen e njëjtë si të deportimit të hebrenjve”.

“Migueli dhe një fotograf serb i Reuters i kanë bindur autoritetet serbe që të shkojnë dhe të xhirojnë trenin. Ajo ka qenë fotografia që e ka kthyer mendjen e bombardimeve të NATO-s”.

Por, si arriti Elida Ramadani-O’Connell ta mundë frikën dhe të raportojë gjatë luftës në Kosovë?

“Nuk e mendon frikën kurrë sepse gjithmonë je e lidhur me njerëzit. Unë për vete gjithmonë kam thënë që është detyra ime të tregoj se çfarë po ndodh këtu”.

“Kam qenë një nga shumë përkthyesit dhe producentët e Kosovës si Jeta Xharra, Fisnik Abrashi, Garentina Kraja, Nebi Qena, Safet Gashi dhe shumë të tjerë”.

“E kam parë si obligim sepse kam qenë shumë e lidhur me pjesëtarët e UÇK-së”.

“Sidomos në Obri kam qenë tërë kohën. Për mua dhe për Associated Press ka qenë shumë e rëndësishme të tregojmë që edhe pse mediat dhe pushteti serb kanë thënë që ‘jemi në armëpushim dhe UÇK-ja po na provokon’, ne të tregojmë të kundërtën”.

“Nuk ka qenë vetëm në Obri, ka qenë njëjtë në Dukagjin, Koshare dhe të gjitha vendet tjera”.

Ajo ka treguar se pas një lobimi shumë të madh, Associated Press ka vendosur që 50.000 tregime vetëm prej Kosovës t’i bëjë publike dhe të njëjtat mund të gjenden edhe sot në YouTube.