Nga Gjon KEKA

Është tepër interesante se si prindërit e Gjergj Kastriotit – Gjoni dhe Vojsava e kishin rrënjosur tek fëmijët e tyre atdhedashurinë, mosharresën e vendit ku ata kanë lindur dhe ku kanë paraardhësit e tyre. Kjo bimë e patriotizmit të Kastriotëve që ishte mbjellë në zemrat e brezave rritej vazhdimisht sidomos në zemrën e Gjergj Kastriotit edhe përkundër asaj se ai trupërisht rritej në oborrin e sulltanit pa dëshirën e tij, në brendësinë e tij rritej fara që e kishin mbjellë prindërit e tij.

Kjo u pa posaçërisht me rikthimin e tij në Krujë dhe çlirimin e atdheut të tij nga prangat e pushtuesit turk.

Duhet ditur se kur Gjergj Kastrioti ishte dhënë pa dëshirën e tij si pengë në oborrin e Sulltanit dhe formimi i tij si një Jeniçerë otoman brenda këtij oborri të hekurtë dhe të barbarisë. Siç dihet trupat e quajtuara Jeniçerë (Yeni Çeri) ose trupa të ri të formuara nga Sulltan Orhani i cili rekrutonte sipas nevojës në këto trupa prej moshës tetë vjeçare deri në moshën njezetëvjeçare, më pas nga Sulltanët tjerë pasardhës kryesisht të rekrutuarit ishin femijë të marrur pengë nga fshatrat e të gjitha popujve të Gadishullit Ilirik, por më së shumti brenda këtyre trupave kishte shqiptarë që ishin marrë pengë nga Sulltani. Siç shkruan H.Gstrein në librin e tij , ”Shqipëria”më 1989, këta fëmijë “u morën me forcë nga fshatrat …dhe u mbyllën në kazermë. Ata u rrahën dhe u torturuan derisa ata kishin humbur gjithë kujtesën për prindërit e tyre, të atdheut të tyre, dhe të fesë së tyre. Të gjitha i bënë “skllevër të armëve”, por ata edhe mund të ngjiteshin në zyrat e Sulltanatit ,si dhe të merrnin pozita më të larta.”

Edhe Gjergj Kastrioti ishte rritë në këto Kazerma të Sulltanit, poashtu edhe ndaj tij ishin përdorur të gjitha mjetet për t’ia shlyer nga truri i tij Arbërinë, prindërit, atdhedashurinë dhe farën që i kishin mbjellë Prindërit e tij. Metodat ishin të njëjta për të gjithë nuk kishte dallim edhe pse Gjergj Kastrioti i quajtur më pas Skënder-Bej nga Sulltani sipas Pozitës, por është e qartë se metodat e dhunës në këto kazerma i kishte përjetuar edhe ai në trupin dhe psikikën e tij,në shpirtin e tij.Mirëpo edhe përkundër gjithë kësaj makinerie të egër brenda Kazermës së Sulltanit ku dhunoheshin dhe i bëhej shlyerja e kombit të tyre, identitetit dhe fesë së tyre nga truri dhe zemra ,atij nuk kishte arritë kjo makineri e egër t’ia shlynte nga truri atëdhedashurinë, paraardhësit ,rrënjët e atdheut të tij – fjalët që Prindërit kishin mbjellë në mendjen dhe zemrën e tij. Nga kjo mund të thuhet se Gjergj Kastrioti është rast i vetëm në grushtinë e trupave të Jeniçerëve që nuk arritën t’ia shlyejnë nga truri dhe të ja nxjerrin nga zemra dashurinë për atdheun, identitetin, besimin, vlerat dhe kulturën arbnore si dhe paraardhësit e tij të lashtë. Prandaj Gjergj Kastrioti është shembull se si qielli dhe toka arbnore arriti ta ruaj për vete këtë hyjnor për t’ia këputur zingjirët atdheut të tij dhe për ta bërë atë kryeqendra mbrojtëse europiane ose pika strategjike e kontinentit Europian,sepse për aq kohës sa jetoi e mbrojti tërë Kontinentin e familjes Europiane dhe civilizimin e saj.