Shkruan: Ibrahim Berisha

Flijim i motrës

Do të mbjellë një arrë në oborr, i tha Xhema motrës, Selës.

Po, i foli ajo.

Ata e bënin të lumtur njëri-tjetrin. Ishin binjakë.

Dua ta shoh nga këndi i dritares kur kurora e saj e madhe mbulon në vapë vere me hije të rëndë gjithë oborrin, vazhdoi ai.

Po, sa mirë, tha motra.

Do ta shortoj se degët e pasistemueme të kurorës së gjerë do të mbulojnë edhe shtëpinë, tha ai.

Nuk është për të thënë, por e di, se ai që mbjell arrën sa kokrra e parë bie nga dega, do të vdesë, tha pikëlluar motra.

Megjithëse kishte filluar të plakej, ajo kishte ruajtur gjallërinë, me trupin e hollë dhe të bukur, të gjatë sa i vëllai. Shaminë e lidhte ende mbi vesh.

Një mbjellës zgjedh me vullnetin e tij të madh kohën e ikjes, mendoi Xhema. E lë mbas një arrë për ata që do të vijnë mbas tij.

E mbjell unë, tha ai. Më është fiksuar arra në oborr. Të martën do të blej dy fidane.

Vetëm një, e korrigjoi motra. Një arrë do një njeri.

Ne jemi dy, tha vëllau. Zoti familjen tonë e bekoi me gëzim të dyfishtë. Kështu ka qenë vullneti i tij.

Po, përgjigji, motra.

Nuk folën pastaj, por shikuan oborrin me kënaqësinë që ofron madhështia e pemës kur do të hapë degët e blert me kokra fshehur nëpër gjethe.

Unë e mbjell, tha vëllau.

Unë, tha motra.

U zunë dhe do t’i zinte zgjuar mëngjesi pa u pajtuar, sikur vëllaut t’ mos i kujtohej: Do të hedhim short!, tha i gëzuar.

Jo, tha motra. Unë! Vetëm, unë!

Arra po rritet, tha motra, kur u bën tre vjet, nga dita kur ajo i pat mbushur duart me pleh të njomë, për t’ia lyer sa më mirë rrënjët e imta të drurit të njomë e të drejtë. E lëshoi si një xhevahir, me kujdes, në Qeremiden e Selanikut atje në mes të thellësisë së tokës së kuqe, përzier me gurë të vegjël xinxarë.

Kur vinte për vizitë me shkimin e kujdesshëm kërkonte në mos arra kishte lidhur kokërr.

Kur do t’ju ushqejë, pyeste ajo.

Vëllau i afrohej, e tërhiqte me butësinë që nuk i venitej asnëjherë, e përqafonte për të kaluar ankthin kur kujtonte arrrën me kokrrat që do të mbushnin kurorën.

Vitet kalonin. Kurora është rritur, por lulet e gjelbërta sa lidhin kokrrën, bijnë një nga një përtokë, ankohej vëllau.

E kemi mbjellur me vullnet të madh, arsyetohej motra. katërmbëdhjetë vjet, pa një kokërr! Në shtatorin e vitit të pesëmbdhjetë, vëllau i mërzitur shumë shkoi ta befasonte motrën. Më në fund, kurora e kishte rritur shumë kokrra që tashmë qenë zverdhur.

I tha motrës: arra është plot kokrra.

A janë të bukura, të shëndetshme, të mëdha, pyeti ajo.

Kishte rënë në shtrat. Tre muaj lëngonte. Kalonte kohën duke u lutur. Nga shtrati shikonte përmes dritares qiellin dhe e bekonte, duke kuptuar kënaqësinë e shpenzimit të dhimbjes që ia sillnin ditët e pandalshme, që kokrrat e arrës më në fund të pikonin në tokë. Me ato edhe ajo e kishte të lidhur fatin.

Të bukura, tha ajo.

Po, tha vëllua. Shumë të bukura kanë qenë gjithmonë.

Edhe kur ti i këpusje çdo maj që unë të jetoja, tha motra.

Vëllau nuk foli.

Shpirti im është mbushur paqe, psherëtiu ajo.