Më shumë se 60,000 gurë varresh të përpunuara qartësisht në një fshat në Bosnjë-Hercegovinë ofron një pamje magjepsëse të jetës mesjetare në rajon.

Sa herë që udhëtoj nëpër Hercegovinë, pjesën jugore të atdheut tim Bosnje dhe Hercegovinë, shkoj në një fushë të madhe 3 km në perëndim të qytetit të Stolacit të quajtur nekropoli Radimlja. Atje ndeshem ballë për ballë me 135 gurë varresh mesjetare të renditur në rreshta të dendur. Ndërsa mrekullohem me modelet gjeometrike, hënat, yjet dhe njerëzit që në dukje më përshëndesin me duar të shtrira të gdhendura mbi gurët e bardhë, pyes veten se kush është varrosur atje dhe si kanë jetuar. Kjo nuk është vetëm ndonjë varrezë; ruan me xhelozi qindra vjet të historisë së vendit tim.

Të quajtur stećci (shqiptohet “stech-tsee”), këta gurë varresh monolitikë janë disa nga monumentet më të njohura të Bosnje dhe Hercegovinës, ndonëse enigmatike. Rreth 60,000 nga këto monumente guri mesjetarë janë të shpërndara nëpër fshatrat e vendit (me një numër shumë më të vogël fqinje me Kroacinë, Serbinë dhe Malin e Zi), dhe zakonisht grupohen së bashku në nekropole. Duke dalë nga gjelbërimi i kodrave dhe livadheve boshnjake, dizajnet e tyre të paraqitura gjallërisht kanë qenë në mëdyshje historianët dhe udhëtarët për shekuj, por vazhdojnë të shërbejnë si një simbol i krenarisë kombëtare, dhe identiteti në mesin e popullatës multietnike të Bosnjës.

Stećci, janë bërë nga shekulli i 12-të deri në shekullin e 16-të, si gurët e varreve kudo në botë, ato ndonjëherë janë zbukuruar me kryqe fetare dhe rozeta. Të tjerët tregojnë armë, të cilat mund të tregojnë statusin shoqëror dhe profesionin e të ndjerit. Skenat e gjuetisë së drerave, duelet e kalorësisë dhe vallëzimet rrethore grupore kolo funerare ofrojnë të gjitha pamje magjepsëse të jetës së përditshme në Bosnjën mesjetare.

Disa stećci kanë mbishkrime cirilike që përmbajnë informacione për të ndjerin, si dhe vërejtje filozofike, si epitafi i Viganj Millosheviçit, i cili thotë: “Unë dikur kam qenë si ti dhe do të jesh ashtu siç jam”. Këto mbishkrime nxjerrin në pah detaje rreth niveleve të shkrim-leximit të kohës.

Fjala stećci (që është shumësi i stećak ) vjen nga folja stajati , që do të thotë “qëndrimi” sepse qëllimi i tyre ishte të qëndronin mbi varrin e të ndjerit dhe ta identifikonin atë. Për shkak të rëndësisë së tyre historike dhe kulturore, stećci janë regjistruar në Listën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s për “vlerën e tyre të jashtëzakonshme universale”. 

Sipas drejtoreshës së Muzeut Historik të Bosnjës dhe Hercegovinës, Elma Hašimbegović, një nga aspektet më interesante të stećci-ve është se si ato përfaqësojnë “ndërthurjen dhe shkrirjen e ndikimeve të ndryshme – Lindore dhe Perëndimore, Mesdhetare, Bizantine dhe Evropës Qendrore, Katolike dhe Ortodoks, [dhe] ndikimi i shkrim-leximit latin dhe cirilik”.

Gjatë gjithë historisë, territori i Bosnjës dhe Hercegovinës moderne ka qenë një vend takimi i kulturave dhe feve të ndryshme. Kisha ortodokse, ajo katolike dhe ajo boshnjake (një kishë mesjetare që ekzistonte midis shekujve 12 dhe 15) bashkëjetuan në Bosnjën mesjetare dhe shumë studiues pajtohen se stećci u përdorën nga pasuesit e të tre grupeve fetare, bazuar në ortodoksët lindorë. kryqe dhe rozeta të frymëzuara të gjetura në stećci, motive të frymëzuara nga perëndimi i një mburoje me shpatë dhe disa mbishkrime që përkthehen si “(një person) i besimit të vërtetë romak” ose “skllav i Zotit”.

Disa ekspertë besojnë se stećci u krijuan nga bogomilët, një sekt fetar dualist me origjinë nga Ballkani. Një teori më pak e popullarizuar i lidh ata me vllehët, një popullsi nomade që jetonte në Ballkan në atë kohë. Është interesante se që kur antropologët filluan të studionin stećci në fund të shekullit të 19-të, serbët, kroatët dhe boshnjakët (tre grupet etnike që përbëjnë pjesën më të madhe të Bosnjës dhe Hercegovinës sot) janë përpjekur të gjithë të pretendojnë stećci si të tyret.

Hašimbegović e përshkroi këtë si tipike për “shoqëritë e ndara” historikisht si ato në Bosnje dhe Hercegovinë, të cilat, tha ajo, “e shikojnë kulturën dhe trashëgiminë kulturore-historike ekskluzivisht përmes prizmit të politikës dhe identitetit kombëtar”. Por meqenëse shumë steqci janë lënë pas dore gjatë viteve, Hashimbegoviqi kishte një mesazh për liderët politikë: “Le t’i përvetësojnë [stećci], por le të kujdesen edhe për këtë Trashëgimi Botërore”.

Ndër më të ruajturat dhe më të vlefshmet nga këto vende të Trashëgimisë Botërore është Radimlja. Simboli më i famshëm i vendit – si dhe imazhi i parë që u vjen në mendje shumicës së boshnjakëve dhe hercegovinas kur mendojnë për stećci – është një përshkrim i një figure mashkulli të gdhendur në një nga gurët e varrit të nekropolit, duke ngritur dorën e djathtë ndërsa të majtën. shtrëngon një hark dhe një shigjetë. Disa antropologë mendojnë se mund të përfaqësojë një gjest lutjeje ndaj Diellit ose Hënës.

Motivi i dorës së ngritur është i zakonshëm edhe në veprën e poetit boshnjak Mehmedalija Mak Dizdar, i rritur pranë Radimljes. “Stone Sleeper”, kryevepra e tij e vitit 1966, u frymëzua nga vizatimet dhe mbishkrimet stećci dhe konsiderohet si një nga veprat më domethënëse letrare në Bosnjë dhe Hercegovinë. Poezitë e Dizdarit i zgjuan boshnjakët dhe hercegovinasit për rëndësinë e këtyre gurëve dhe na kujtojnë të nderojmë të kaluarën tonë duke përqafuar identitetin tonë.

Si rezultat, stećci – në veçanti, dora e ngritur – kanë ardhur për të mishëruar frymën boshnjake të hapjes kulturore. Sot, imazhi ngjall një lidhje emocionale për shumë boshnjakë dhe hercegovinas.

Duke ndjekur gjurmët e Dizdar, artistët më të rinj boshnjakë Hercegovinas së fundmi kanë filluar të eksplorojnë stećci dhe t’i përfshijnë ato në veprat e tyre. Skulptori Adis Elias Fejziq interpreton të tashmen dhe të ardhmen e kombit duke parë të kaluarën e tij. “Unë nuk e di se çfarë panë në gurët e tyre dhe çfarë kërkuan krijuesit e steqëve të lashtë, por e di se çfarë shoh në to. Kjo është arsyeja pse unë po e ringjall atë traditë pas disa shekujsh [duke i skalitur ato],” tha Fejziq.

Një nga skulpturat e Fejziqit si stećak qëndron përpara ndërtesës së Parlamentit të Australisë në Canberra, si një dhuratë nga Bosnja dhe Hercegovina për Australinë. Një tjetër u ngrit në Odense, Danimarkë, me kërkesë të refugjatëve boshnjakë Hercegovinas që jetojnë atje. Megjithatë, shumica e veprave të tij janë në Bosnje dhe Hercegovinë. 

“Me steçcin jam i lidhur më drejtpërdrejt me origjinën tonë boshnjake dhe artistike”, tha Fejziq. “Stećak është gjithashtu një ‘makinë e kohës’ me të cilën unë komunikoj kaq lehtë dhe shpejt në perceptimin dhe krijimtarinë time me traditat dhe stilet nga [e kaluara jonë].”

Stećci gjithashtu ka frymëzuar veprat e ilustrueses dhe stilistit të vlerësuar me çmime Aleksandra Nina Knezheviq, e cila ka bërë ilustrime për libra dhe projekte të tjera bazuar në gurët e varreve. “Ajo që më duket shumë frymëzuese dhe tërheqëse te stećci është se motivet që shfaqen (mbi to) festojnë dashurinë, jetën, gëzimin dhe një qëndrim përgjithësisht pozitiv”, tha Knezheviq. “Kjo zbulon ndjeshmërinë dhe dëshirat e njerëzve të asaj kohe, të paraardhësve tanë dhe tregon shumë për trashëgiminë, karakterin dhe natyrën tonë.

Knezheviq nuk është i vetëm. Një tjetër artizan i ri që përdor stećci për të përqafuar trashëgiminë e tij kulturore është bakërpunuesi Denis Drljević, dyqani i të cilit AbrakaBakra Copper Art, ndodhet në qytetin e vjetër të Mostarit. “Unë kam filluar të përdor motive nga stećci që në fillimet e ushtrimit tim të këtij zanati,” tha Drljević. “Ato përfaqësojnë një nga artefaktet më të vjetra të historisë sonë.” Vitin e kaluar, Vedrana Božić, e cila drejton galerinë e artit dhe artizanatit në Mostar, Claire Noel, filloi të shesë çanta të modës me pikturat e saj me steçci të printuara në to: “Unë e dua përzierjen e traditës dhe modernitetit dhe doja të prezantoj trashëgiminë tonë kulturore në një mënyrë moderne”, tha ajo.

Përveç ilustrimeve, relieveve dhe çantave prej bakri, udhëtarët tani mund të blejnë bizhuteri femrash të frymëzuara nga stećak, karfica dekorative, bluzadhe suvenire të tjera që nderojnë të kaluarën mesjetare të vendit. 

Historiani Gorçin Dizdar (nipi i poetit të famshëm) shkroi një libër për stećak dhe gjithashtu promovon kulturën boshnjake dhe hercegovinase përmes Fondacionit të tij Mak Dizdar. Një nga projektet e fundit të Fondacionit ishte mbledhja e të rinjve nga i gjithë kombi për të përpiluar një Hartë interaktive Stecak në mënyrë që të identifikojë stećci të paregjistruar më parë dhe të digjitalizojë ato tashmë të njohura.

Artistë vendas dhe boshnjakë të rinj po e përqafojnë stećcin si një burim krenarie, shumë prej këtyre nekropoleve mbeten të neglizhuara nga autoritetet lokale. Radimlja, për shembull, është në listën e monumenteve kombëtare të rrezikuara, sepse në afërsi është ndërtuar një zonë industriale dhe tregtare. 

Mediat shpesh raportojnë për raste të dëmtimit të stećcive dhe përkeqësimit të tyre. Tre vjet më parë, një reklamë në internet nga një boshnjak që shpresonte të shiste një stećak të supozuar pranë shtëpisë së tij shkaktoi reagime të forta publike. Disa e dënuan atë, ndërsa të tjerë dënuan neglizhencën e qeverisë në mbrojtjen e këtyre vendeve. 

Por ndërsa gjithnjë e më shumë publik po rizgjohen për vlerën e këtyre relikteve misterioze mesjetare, shpresa është që një lëvizje bazë në rritje mund të nxisë autoritetet që t’i ruajnë më mirë ato.

“Mendoj se është një trend shumë pozitiv sepse në këtë mënyrë gjeneratat e reja dhe individët që nuk janë domosdoshmërisht të interesuar për artin mesjetar, ndeshen me këtë element shumë të vlefshëm të trashëgimisë sonë kulturore”, tha Dizdar./bbc/KultPlus.com