James Lasdun (1958), poet dhe prozator anglez. Fitues i çmimin Dylan Thomas për tregim të shkurtër.

PO FILLON TË DHEMBË

Nga James Lasdun

‘E shijuat drekën, z.Bryar?’

‘E shkëlqyeshme’.

‘Te Sorley?’.

‘Jo, njëfarë… vendi kinez’.

‘Gruaja ju ka thirrur’.

Telefonoi në shtëpi: iu përgjigj gruaja.

‘Po ku dreqin je bre?’.

‘Më fal, loçkë. Një drekë hallakamë…’.

E çuditshme që po e rrente prapë. Dhe atë rreth një funerali!

‘Po vjen Tomi. Ndalu te Dalglieshi, a mundesh, dhe merr një salmon. Të egër, ë? Më mirë të shkosh menjëherë, në të vërtetë, se mos po iu harxhohen’.

Ishte korrik, verë që të piqte. Ai eci ngadalë, duke e kthyer në mendje ceremoninë në të cilën sapo kishte marrë pjesë. Në mesin e një gjysmë duzine të pjesëmarrësve në varrim, e kishte njohur vetëm avokatin që e kishte prezantuar me Marien dhjetë vjet më parë dhe po ai i kishte treguar për vdekjen e saj javën e kaluar.

Lajmi e kishte lënë pa fjalë: s’e kishte ditur se ajo kishte qenë e sëmurë, por edhe ashtu kishte pasur shtatë vjet që s’e kishte parë më. Po gjatë gjithë shërbimit s’kishte mundur t’i ndalte lotët.

Burri te Dalglieshi e nxori një peshk të gjatë sa krahu i tij nga poshtë një mbuloje leshterikësh dhe akulli.

‘Si thua?’.

‘Okay. A mundesh…’.

‘Ta qëroj dhe pastroj, zotëri?’.

‘Të lutem’.

Burri e çau për së gjati barkun e krijesës me një brisk të shkurtër dhe i hodhi të brendshmet e vesuara të verdheme në një kosh. Shpëlau rrjetën e blanuar nga paret e peshkut dhe mishit të kuq të brendshëm, mandej e mbështolli peshkun në letër dhe e futi në një qese plastike. Ishte gjashtë inç tepër i gjatë për frigoriferin e zyrës.

‘Kaqol’.

Shkoi poshtë në dhomën e stokut. Aty kishte çarqe tutkalli të vendosura përtokë plot me minj të ngordhur dhe brumbuj mbi ta, por ishte më freskët sesa sipër. Me vështirësi e vuri peshkun në sirtarin e një dollapi të vjetër të metaltë. Pjesën tjetër të pasdites me lajmërimet e reja të qirave. Duke djersitur dhe gulçuar mbërriti te Charing Cross me kohë që të merrte të gjashtë e dyzetëve.

Në tren, të mbushur dëng nga pushuesit e fundjavës, e gjeti veten duke menduar për Marien. Nganjëherë ajo e këndonte ndonjë këngë të pakuptimtë në veshin e tij, me gojën aq afër si të ishte duke i pëshpëritur ndonjë sekret. Ai mbante në mend vetminë e çuditshme të ekzistencës së saj në Londër; indiferencën e saj edhe më të çuditshme ndaj vetmisë së vet. Nuk mund t’ia lejonin vetes hotelet, kështu që e kishin zakon të shtireshin se ajo ishte një kliente, e interesuar për ndonjërën nga pronat të regjistruara te firma e tij. Në cilëndo shtëpi që hynin ishte një botë tjetër.

Të bënin dashuri në ‘një maisonetë viktoriane të orenduar në mënyrë të mrekullueshme’, ose ‘apartamentin e rehatshëm me kopsht’, ishte një aventurë në një seri jetësh të mundshme, secila me gëzimin e vet moskokëçarës: një pasdite ishin socialistë të kamur, të nesërmen një çift studentësh bohemianë… Për tri vjet ai ishte ndier njeriu më i lumtur i gjallë dhe më fatlumi. Marie kurrë s’i kishte kërkuar ta linte familjen e tij dhe ai e kishte konsideruar këtë, po ashtu, pjesë të fatit të tij.  

Po pastaj, krejt papritur, ajo i kishte dhënë fund. ‘Kam rënë në dashuri me ty’, ia kishte thënë ajo troç, ‘dhe po fillon të dhembë’.

Gruaja e tij ishte duke e pritur jashtë stacionit.

‘Ku është salmoni?’, pyeti ajo.

Një lemeri e papritur e përshkoi të tërin.

‘E… e kam lënë atje’.

Ajo u nis të largohej, pastaj ktheu kokën dhe ia nguli sytë për një moment.

‘Ti je budalla’, tha ajo. ‘Ti je një budalla i dreqit nga koka te këmbët’.

/Marrë nga James Lasdun, ‘It’s Beginning To Hurt’. Picador, 2010/Gazeta Express/ KultPlus.com