Poezi nga Miguel De Unamuno

Ka sy që shohin – ka sy që ëndërrojnë
ka sy që thërrasin – ka sy që presin,
ka sy që qeshin – gazmorë përherë,
ka sy që qajnë – me qarje dhimbjeje,
disa nga brenda – nga jashtë disa të tjerë.

Ata janë si lulet – që toka i nxjerr.
Sytë e tu jeshilë, – Tereza ime e pavdekshme,
ata që më mbërthejnë – si dora jote prej bari,
më shikojnë, ëndërrojnë, – thërrasin, presin,
më qeshin ëmbël – gazmorë përherë,
më qajnë vajtimtarë – me qarje dhimbjeje
nga brenda tokës, – nga jashtë saj ndonjëherë.

Në sytë e tu unë lind, – sytë e tu më besojnë,
unë jetoj në sytë e tu – diell në timen sferë,
në sytë e tu unë vdes, – shtëpia dhe shtegu im,
sytë e tu janë varri im – janë toka ime përherë.

Përktheu: Orjela Stafasani/ KultPlus.com