Poezi nga Hil Mosi

Prind nuk kam
I vorfën jam
E rroben kam të vjetër,
Me buk’ e krypë,
Që rri tue lypë,
Kaloj prej ditës m’nji tjetër.

Nuk kam shtëpi,
As se ku rri:
Ndër rruga un’ kam mbetun!
Pothuej gjith’ herë,
Se nën nji derë
Un’ natën shkoj me fjetun.

Gjith’ bota lot
E kush s’ma thot’
Nji fjalë që me m’gushlluemun.
Njerzi pse m’qeshë,
Pa buk’ e veshë,
Që kurr nuk jam i gzuemun?!/KultPlus.com