Atdhe Hykolli

Aeroporti ishte një skenë që i ngjante një labirinti të vdekur, ku çdo hap ishte një vendim që mund të ndryshonte gjithçka. Ne, ishim vendosur pranë bunkerëve të naftës dhe benzinës. Një vendndodhje që, nga njëra anë, dukej strategjike për të shmangur vëmendjen e artilerisë, por nga ana tjetër, ishte një bombë e fshehur që mund të shpërthente në çdo moment.

Bunkerët ishin të mbuluar me shtresa të trasha betoni, të ndërtuara për të mbrojtur rezervat jetike nga ndonjë sulm. Megjithatë, edhe pse na jepnin një farë sigurie nga jashtë, çdo shpërthim afër mund të ndezte gjithçka. Ajri aty ishte i rëndë, i përzier me aromën e naftës që dukej sikur ngjitej në lëkurë dhe nuk të largohej kurrë.

Më kujtohet si sot, sesi heshtja e frikshme ndërpritej vetëm nga të çarat e dëshpëruara të natyrës për të mbijetuar. Një zhurmë në distancë na paralajmëroi për avionët që afroheshi përsëri. Një burrë pranë meje, i cili dikur punonte si mekanik në aeroport, pëshpëriti: “Nëse godasin këtu, s’ka mbetur asgjë nga ne.”

Megjithatë, askush nuk lëvizi. Lodhja dhe rrethanat kishin bërë që të mos kishim më fuqi as për të menduar për një plan të ri. E vetmja gjë që mund të bënim ishte të prisnim. Ndërkohë, një grua filloi të përgatiste një copë bukë për dy fëmijët e saj të vegjël. Nuk kishte asgjë të tepërt për ne të tjerët, por askush nuk u ankua. Vetëm pamë dhe dëgjuam zhurmën e avionëve që kalonin përsipër.

Papritur, një shpërthim i fuqishëm shpërtheu në distancë. Tokat përreth bunkerëve dridheshin, sikur vetë toka po bërtiste. Një shpërthim tjetër ndodhi më afër. Zhurma e saj ishte aq e madhe, sa na lëshoi të gjithë përtokë. Aroma e tymit u përhap si një hije që po përpiqej të na mbytë. E pashë njëri prej bunkerëve të dridhej, dhe për një moment, mendova se gjithçka do të mbaronte aty.

Por nafta nuk mori flakë atë natë. Si me një mrekulli, bunkerët e qëndruan stoikë, ndërsa ne, të shtrirë mbi dhe, mezi arrinim të mbanim frymën. Dikush filloi të lutej në heshtje. Ishte hera e parë që dëgjova një zë njerëzor pas disa orësh, një zë që nuk ishte i thyer nga frika, por nga shpresa.

Kur zhurmat më në fund pushuan, dolëm nga strehimi ynë i improvizuar për të parë dëmet. Një pistë aty pranë ishte bërë pluhur, ndërsa bunkerët përreth nesh dukeshin të paprekur, edhe pse me disa çarje. Atë natë, mësova diçka për frikën dhe shpresën. Frika ishte gjithmonë aty, si një hije që të ndiqte kudo. Por shpresa… shpresa ishte dritë që shfaqej në momentet më të errëta. Ishte ajo që na mbajti të qëndronim aty, pranë bunkerëve të naftës, në vend që të vraponim larg.

Në fund, nuk ishte vetëm mbijetesa fizike që na mbajti gjallë. Ishte lidhja jonë me njëri-tjetrin, ndarja e dhimbjes dhe shpresës mes nesh, që na bëri të përballonim një tjetër natë. Dhe ajo lidhje, në atë vend të mbushur me naftë e rrezik, ishte më e fuqishme se çdo shpërthim.

Lufta e Kosovës, përfaqëson një nga periudhat më të errëta dhe më të tmerrshme në historinë e popullit shqiptar. Ato ditë ishin plot vuajtje, dhimbje dhe sakrifica të jashtëzakonshme, ku secili njeri u gjend përballë një beteje për mbijetesë – jo vetëm fizikisht, por edhe shpirtërisht.

Në atë kohë, shkatërrimi dhe humbjet ishin të pranishme në çdo hap. Familjet ndaheshin, fshatra të tëra digjeshin dhe qytetet bëheshin arenë dhune. Por në mes të gjithë atij tmerri, guximi dhe qëndresa e njerëzve të zakonshëm ngriheshin si një dritë që nuk shuhej kurrë. Të gjithë ata që përjetuan luftën mbartin një barrë të rëndë kujtimesh, që nganjëherë janë shumë të dhimbshme për t’u ndarë.

Bombardimet e NATO-s kishin nisur (24 mars 1999), dhe presioni ndaj forcave serbe ishte në rritje. Ndërkohë, në terren, shqiptarët po përballeshin me masakra të tmerrshme, dëbime masive dhe shkatërrime. Familjet qëndronin të fshehura në pyje, apo ndërtesa të braktisura, ndërsa kolonat e refugjatëve zgjateshin kilometra të tëra. Ishte një kohë ku çdo ditë ndjehej si një betejë mes jetës dhe vdekjes.

Për shumë, aeroporti, vendet pranë rezervave të naftës, ose objekte të tjera strategjike, ishin vende që frymëzonin frikë, pasi ato ishin objektiva të sulmeve ajrore. Në ato zona, njerëzit mbijetonin me frymëmarrje të ndalur, duke pritur që shpërthimi i radhës të mos i kapte ata./ KultPlus.com